به گزارش بهداشت نیوز، دانشمندان یک «رابط مغز و رایانه» توسعه داده‌اند که می‌تواند تک‌گویی درونی یک فرد را دریافت و رمزگشایی کند. این رابط جدید می‌تواند به افراد ناتوان یا فلج کمک کند تا ارتباط برقرار کنند. 

این فناوری می‌تواند به افرادی که قادر به صحبت کردن نیستند، کمک کند تا راحت‌تر با دیگران ارتباط برقرار کنند. این رابط برخلاف سامانه‌های قبلی، نیازی به تلاش فیزیکی افراد برای صحبت کردن ندارد و آنها تنها باید به آنچه می‌خواهند بگویند، فکر کنند.

به نقل از لایوساینس، «ارین کونز»(Erin Kunz) مهندس برق در «دانشگاه استنفورد»(Stanford) و از نویسندگان این مطالعه در بیانیه‌ای گفت: این اولین باری است که ما توانسته‌ایم بفهمیم فعالیت مغز زمانی که فقط به صحبت کردن فکر می‌کنید، چگونه است. «رابط‌های مغز و رایانه» قادر به رمزگشایی گفتار درونی برای افراد دارای اختلالات شدید گفتاری و حرکتی هستند و می‌توانند به آنها کمک کنند تا بسیار راحت‌تر و طبیعی‌تر ارتباط برقرار کنند.

«رابط‌های مغز و رایانه» به افراد ناتوان اجازه می‌دهند تا از افکار خود برای کنترل دستگاه‌های کمکی مانند دست‌های مصنوعی یا برقراری ارتباط با دیگران استفاده کنند. برخی از این سامانه‌ها شامل کاشت الکترود در مغز فرد هستند، در حالی که برخی دیگر از ام‌آرآی برای مشاهده فعالیت مغز و ارتباط آن با افکار یا اعمال استفاده می‌کنند، اما بسیاری از رابط‌ها که به افراد در برقراری ارتباط کمک می‌کنند، نیازمند تلاش فیزیکی فرد برای صحبت کردن هستند تا آنچه را که می‌خواهند بگویند، تفسیر کنند. این فرآیند می‌تواند برای افرادی که کنترل عضلانی محدودی دارند، خسته‌کننده باشد. دانشمندان در این مطالعه جدید به این فکر افتادند که آیا می‌توانند به جای آن، گفتار درونی را رمزگشایی کنند.

«کونز» و همکارانش با چهار نفر که به دلیل سکته مغزی یا «اسکلروز جانبی آمیوتروفیک»(ALS) فلج شده بودند، کار کردند. شرکت‌کنندگان به عنوان بخشی از یک آزمایش بالینی برای کنترل دستگاه‌های کمکی با افکار، الکترودهایی در مغزشان کاشته شده بود.

دانشمندان مدل‌های هوش مصنوعی را برای رمزگشایی گفتار درونی (آنچه در مغز به گفتنش فکر می‌کنیم) و گفتار تلاشی (آنچه می‌خواهد روی زبان جاری شود) با استفاده از سیگنال‌های الکتریکی که توسط الکترودها در مغز شرکت‌کنندگان دریافت می‌شد، آموزش دادند.

«اسکلروز جانبی آمیوتروفیک» یک بیماری نورون‌های حرکتی است که موجب تخریب پیشرونده و غیرقابل ترمیم در دستگاه عصبی مرکزی یعنی مغز، نخاع و دستگاه عصبی محیطی می‌شود. 

این تیم دریافت که مدل‌ها جملاتی را که شرکت‌کنندگان به صورت درونی در ذهن خود بیان می‌کردند، با دقت تا ۷۴ درصد رمزگشایی کردند. آنها همچنین گفتار درونی طبیعی فرد را در طول وظایفی که به آن نیاز داشتند، مانند به خاطر سپردن ترتیب یک مجموعه پیکان که به جهات مختلف اشاره می‌کردند، تشخیص دادند. گفتار درونی و گفتار تلاشی، الگوهای مشابهی از فعالیت مغز را در قشر حرکتی مغز که حرکت را کنترل می‌کند، تولید کردند، اما گفتار درونی به طور کلی فعالیت ضعیف‌تری تولید کرد.

یکی از معضلات اخلاقی «رابط مغز و رایانه» این است که آنها به طور بالقوه می‌توانند افکار خصوصی افراد را به جای آنچه که قصد گفتن با صدای بلند را داشتند، رمزگشایی کنند. «فرانک ویلت»(Frank Willett) استادیار جراحی مغز و اعصاب در «استنفورد» و یکی از نویسندگان این مطالعه گفت: تفاوت در سیگنال‌های مغزی بین گفتار تلاشی و درونی نشان می‌دهد که «رابط‌های مغز و رایانه» در آینده می‌توانند طوری آموزش ببینند که گفتار درونی را به طور کامل نادیده بگیرند.

این تیم به منظور یک تدبیر ایمنی در برابر رمزگشایی ناخواسته گفتار درونی خصوصی یک فرد توسط این سامانه، یک رابط محافظت‌شده با رمز عبور توسعه داد. شرکت‌کنندگان می‌توانستند در هر زمان از گفتار تلاشی برای برقراری ارتباط استفاده کنند، اما رابط فقط پس از اینکه آنها رمز عبور را در ذهن خود بیان می‌کردند، شروع به رمزگشایی گفتار درونی می‌کرد.

دانشمندان در این مطالعه نوشتند: اگرچه «رابط مغز و رایانه» قادر به رمزگشایی جملات کامل در زمانی که فرد به طور صریح به کلمات فکر نمی‌کرد، نبود، اما دستگاه‌های پیشرفته ممکن است در آینده قادر به انجام این کار باشند.

«ویلت» خاطرنشان کرد: آینده «رابط‌های مغز و رایانه» روشن است. این مطالعه منجر به امیدوار بودن در مورد این رابط‌های گفتاری می‌شود که یک روز بتوانند ارتباطات را به روان و طبیعی بودن گفتار محاوره‌ای بازگردانند.

این مطالعه در مجله Cell منتشر شده است.

منبع: ایسنا