استقلال فصل را با بردی بیرون از خانه و برابر مدافع عنوان قهرمانی آغاز کرد؛ دیداری فشرده و پرتنش که در ورزشگاه بدون تماشاگر بنیان‌دیزل برگزار شد و در نهایت با برتری یک بر صفر آبی‌ها خاتمه یافت.
سوت پایان بازی اما آغاز صحنه‌های احساسی بود؛ ریکاردو ساپینتو در آغوش محکم کادرفنی و بازیکنانش قرار گرفت، مشت‌ها را گره کرد، فریاد کشید و با تک‌تک همراهانش خوشحالی کرد تا تلافی ناراحتی بزرگ سوپرجام را در بیاورد و به این شکل جشن رختکن، از لب خط کلید خورد.
تراکتور با اتکا به مالکیت توپ و پرس‌های پی‌درپی، چندین بار تا آستانه گشودن دروازه مهمان پیش رفت و بهترین بختش را از داخل محوطه از دست داد. استقلال در برابر این فشار، منظم و کم‌اشتباه ماند و نهایتا روی یک غفلت در میانه میدانِ میزبان، با همکاری دو بازیکن جوان خود به گل رسید. گلی که پس از آن، تیم ساپینتو با بلوغ تاکتیکی و فشرده‌سازی خطوط از آن محافظت کرد.
برخلاف سوپرجام، این بار مدیریت جریان بازی در دقایق پایانی هم به نام آبی‌ها رقم خورد. شوت‌های دور از دروازه و قطع کانال‌های ارسال تراکتور، اجازه نداد میزبان به توپِ آخر برسد.
همین کنترل بازی شادی ساپینتو را پررنگ‌تر کرد؛ او که در تمام ۹۰ دقیقه پرانرژی و کنار خط بود، پس از سوت پایان با دستیارانش حلقه زد، به سمت نیمکت دوید و سپس رو به دوربین‌ها فریاد شادی کشید. او در بنیان دیزل کاملا غیرقابل مهار بود.
