عصر ایران - هاستلر، یک خودروی جعبه‌ای و گُوه‌ای‌شکل است که توسط ویلیام تاونز طراحی شد؛ همان کسی که استون مارتین لاگوندا را نیز در کارنامه‌اش دارد.
«این خودرو در سال ۱۹۷۸ با نام هاستلر ۴ و مجهز به موتور سری A از خودروی مینی وارد بازار شد. هدف از طراحی آن، ساخت خودرویی ساده، کم‌هزینه و چندکاره بود که بتواند با حداقل امکانات و مهارت فنی تولید و تعمیر شود. به همین دلیل، این خودرو برای استفاده در شرایطی که امکانات صنعتی و زیرساخت‌ها محدود است، مناسب در نظر گرفته شد.»
بدنه این خودرو از پنل‌های فولادی تاشده ساخته شده بود. با وجود ظاهر عجیب و شکننده، شاسی فولادی جعبه‌ای آن بسیار محکم بود و یک رول‌کیج یکپارچه نیز داشت که امکان نصب پنل‌های بدنه فایبرگلاس قابل تعویض را فراهم می‌کرد.
سپرهای جلو و عقب کاملاً یکسان بودند و پنل‌های کناری نیز قابل تعویض بودند. درب‌های عقب کشویی بودند و شیشه‌های برنزی آن‌ها برای خنک‌سازی طراحی شده بودند. سقف نیز از وسط تا می‌شد و یک سانروف کوچک ایجاد می‌کرد. در داخل، انعطاف‌پذیری حرف اول را می‌زد؛ امکان نصب یک صندلی نیمکتی در جلو وجود داشت، در حالی که در عقب هیچ صندلی‌ای نبود. ویلیام تاونز حتی یک بار امکان تبدیل آن به یک کمپر را نیز مطرح کرده بود.
تاونز، هاستلر را در مدت سه ماه طراحی و تولید کرد. این خودرو ساده، کاربردی و در عین حال رانندگی با آن لذت‌بخش بود و به لطف استفاده زیاد از شیشه و ستون‌های نازک، دید فوق‌العاده‌ای داشت. در سال ۱۹۷۹، تولید هاستلر توسط برند اینترستیل در گلاسترشر آغاز شد و در طول سال‌ها، مدل‌های مختلفی از آن تولید شدند.
این مدل‌ها شامل هریر (مناسب برای ویلچر)، و مدل‌های ارزان‌قیمت هلکت ۴ و ۶ بودند که دو مدل آخر سقف و پنجره نداشتند و در نسخه‌های چهار و شش چرخ در دسترس بودند. تا سال ۱۹۸۲، تاونز چهارمین نسخه از طراحی ساختاری هاستلر را به بازار فرستاد که وزن آن به طور چشمگیری کاهش یافته بود.
در دهه ۱۹۸۰ نیز مدل‌های جدیدی معرفی شدند، از جمله یک نسخه دوزیست در سال ۱۹۸۴ و یک ون بستنی‌فروشی. این روند تا سال ۱۹۸۵ با عرضه مدل‌های فورس ۴ و ۶ ادامه پیدا کرد. این مدل‌ها عریض‌تر، بلندتر و لوکس‌تر از مدل‌های استاندارد بودند. او همچنین یک مدل V12 جگوار هاستلر با نام هایلندر را نیز عرضه کرد که فقط در نسخه شش چرخ تولید می‌شد و رانندگی با آن یک تجربه خاص بود.
