به گزارش عصر ایران و به نقل از دیجیاتو، تعداد افراد ناپدیدشده در ژاپن طی سال‌های اخیر رو به افزایش بوده و از کمتر از ۸۰ هزار نفر در سال ۲۰۱۵ به حدود ۹۰ هزار نفر در سال ۲۰۱۹ رسیده است. انجمن حمایت از جستجوی افراد ناپدیدشده در ژاپن معتقد است این آمار در واقعیت بسیار بالاتر است. این پدیده که در فرهنگ عامه ژاپن با عنوان «کامی‌کاکوشی» (روح‌ربایی) شناخته می‌شود، ریشه در فرهنگ «سککنتی» دارد که بر حفظ ظاهر و اجتناب از شرم تأکید دارد.
دلایل متعددی برای این پدیده ذکر شده است، از جمله:
مشکلات تجاری و شکست کسب‌وکار
مشکلات خانوادگی و خشونت خانگی
بیماری‌ها و احساس بار بودن برای خانواده
فشارهای اجتماعی و فرهنگی در ژاپن، به‌ویژه احساس شرم ناشی از ناتوانی در تأمین نیازهای خانواده یا شکست‌های شخصی، افراد را به سمت ناپدید شدن سوق می‌دهد.
در ژاپن، شرکت‌هایی به نام «یونیگه‌یا» (مغازه‌های فرار شبانه) به افرادی که قصد ناپدید شدن دارند، خدمات ارائه می‌دهند. این شرکت‌ها که در ابتدا برای فرار از نزول‌خواران تأسیس شدند، امروزه بیشتر به قربانیان خشونت خانگی کمک می‌کنند. خدمات آنها شامل:
فراهم کردن محل اقامت جدید
محرمانه نگه داشتن اطلاعات هویتی
انتقال سریع فرد و وسایلش به مکان جدید
مشاوره برای پنهان ماندن و تهیه مدارک قانونی مانند طلاق
قوانین سخت‌گیرانه حریم خصوصی در ژاپن، از جمله «قانون حفاظت از داده‌های شخصی»، امکان دسترسی به اطلاعات افراد را حتی برای پلیس محدود می‌کند، مگر در صورت وقوع جرم. پلیس نیز الزامی برای جستجوی افرادی که با اراده خود ناپدید شده‌اند ندارد. این محدودیت‌ها، همراه با عدم افشای اطلاعات توسط بانک‌ها و اداره مهاجرت، ناپدید شدن را در ژاپن ممکن ساخته است.
