خبرگزاری تسنیم نوشت:اظهار تبعیت آقای پزشکیان، رئیس‌جمهور، از سیاست‌های کلان کشور‌ و رهبری انقلاب در امورات راهبردی جزو نقاط مثبت ایشان است. آقای پزشکیان امروز هم گفته است که بدون نظر رهبر انقلاب در اموراتی که به جهت‌گیری کلان نظام مرتبط است، اقدامی نمی‌کند و این سخن، در واقع اظهار عمل به قانون اساسی و یک موضع اصولی است. 

امّا به این جملات که در جمع مدیران مسول رسانه‌ها و خطاب به برخی منتقدان دولت ایراد شده است، توجه کنید: "حرف نمی‌زنی؟ خب می‌خواهی چکار کنی؟ می‌خواهی بجنگی؟ خب آمد و زد؛ الان برویم درست کنیم دوباره می‌آید می‌زند!"

دشمنی که این جملات را می‌شنود، چه تصمیمی می‌‌گیرد و چه ذهنیتی از ایران در او ساخته می‌شود؟ مشخصاً هیچ ذهنیتی غیر از «ضعف» ایران نمی‌تواند در او شکل بگیرد. 

آقای رئیس‌جمهور! اینکه «مذاکره کنیم یا نکنیم؟» «با چه استراتژی در مذاکرات حضور یابیم یا نیابیم؟» و «محتوای مذاکرات چه باشد یا نباشد؟» همگی قابل گفتگو هستند؛ هرکسی می‌تواند نظری داشته باشد و درباره دیدگاهش استدلال و طرف مقابل را نقد کند. امّا وقتی در جایگاه رئیس‌جمهور سخنی در علن می‌گوئیم، این حرف را فقط خودمان نمی‌شنویم؛ دشمن بیش و پیش از ما می‌شنود و بر اساس ارزیابی‌اش از قوت یا ضعف ما، سیاستگذاری و تصمیم‌گیری می‌کند.

اینکه چنین تصویر ضعیف و مستأصلی از خود نشان بدهیم که راهی غیر از گفتگو نداریم و اگر گفتگو نکنیم طرف می‌آید و ما را می‌زند، آیا موجب این می‌شود که دشمن با ما مذاکره کند و امتیاز هم بدهد؟ مشخص است که در چنین شرایطی، دشمن اگر هم مذاکره کند، خیلی لطف کرده است! چه رسد به اینکه بخواهد پشت میز مذاکره، امتیاز هم بدهد.

جناب پزشکیان! اینگونه سخن گفتن و اظهار ضعف کردن، حتی راه را بر همان مذاکره‌ای که به آن اعتقاد دارید هم می‌بندد و به منافع ملی آسیب می‌زند.

اساساً هیچ سخنی خنثی نیست؛ هر کسی با سخن گفتنش، نه صرفا‌ یک توصیف و تفسیر، بلکه «عمل» سیاسی انجام داده است و این عمل او می‌تواند او را تقویت یا تضعیف کند. بویژه اگر آن فرد، در موقعیت رئیس‌ جمهور یک کشور باشد!