به گزارش اقتصادنیوز به نقل از اعتماد،   ابراهیم اصغرزاده گفت: ترامپ در سیاست خارجی، یک پوپولیست تمام‌عیار است، اما بی‌برنامه نیست. تهدیدهای او را باید جدی گرفت، چون پشت آنها برنامه هست. جمله‌ «ایران مکان متفاوتی خواهد شد» یک اعلام خطر است، نه صرفا یک توییت مبهم. این حرف یعنی: یا جمهوری اسلامی تغییر می‌کند، یا تغییر داده می‌شود. این، زبان دیپلماسی نیست؛ زبان اولتیماتوم است.

بخش‌هایی از  گفت‌وگو  با  ابراهیم اصغرزاده رییس کمیته سیاسی جبهه اصلاحات را می‌خوانید:

بگذارید صریح بگویم. نه در گذشته، شعارهایم از سر نفرت بود، نه امروز موضع من از سر شیفتگی. منافع ملی ایران، قطب‌نمای فکری‌ام است. در دهه‌ شصت، استقلال و حق تعیین سرنوشت ملت‌ها در برابر سلطه خارجی برای ما اولویت داشت. امروز هم همان است. اما راه‌های حفظ این منافع، در جهان متحول امروز، تغییر کرده. اگر زمانی مقاومت با تکیه بر شور انقلابی ممکن بود، امروز نیازمند عقلانیت ژئوپلیتیک و دیپلماسی پیش‌دستانه هستیم. دشمنی کور، ما را به بن‌بست رسانده. وادادگی هم راه نیست. ما باید با امریکا و غرب رابطه داشته باشیم، اما نه از سر ضعف، بلکه از موضع منافع و مصالح ملت.

ترامپ در سیاست خارجی، یک پوپولیست تمام‌عیار است، اما بی‌برنامه نیست. تهدیدهای او را باید جدی گرفت، چون پشت آنها برنامه هست. جمله‌ «ایران مکان متفاوتی خواهد شد» یک اعلام خطر است، نه صرفا یک توییت مبهم. این حرف یعنی: یا جمهوری اسلامی تغییر می‌کند، یا تغییر داده می‌شود. این، زبان دیپلماسی نیست؛ زبان اولتیماتوم است. 

وضعیت داخلی ایران دیگر مانند دهه‌ ۸۰ یا ۹۰ نیست. جامعه خسته است، زیرساخت‌ها فرسوده‌اند و مشروعیت اجتماعی و سیاسی نیازمند بازسازی. در چنین وضعی، تصور یک جنگ دیگر، فاجعه‌بار است. مردم از تورم مزمن، بحران اقتصادی، ناترازی انرژی، بحران آب، بی‌اعتمادی به آینده و عدم قطعیت درباره پایگاه طبقاتی‌شان رنج می‌برند. حاکمیت باید به جای قمار با بقا، مسیر توسعه را از دل عقلانیت سیاسی پیدا کند.

سیاست خارجی، میدان دوگانه‌های ساده‌لوحانه نیست. ما نه برای جنگ ساخته شده‌ایم، نه برای تحقیر. اگر می‌خواهیم استقلال خود را حفظ کنیم، باید ظرفیت گفت‌وگو و تعامل مبتنی بر احترام متقابل را داشته باشیم. کسانی که اینجا از «مقاومت بی‌پایان» دم می‌زنند، مدل کره‌شمالی در ذهنشان است. معمولا حاضر به پرداخت هزینه‌اش هم نیستند؛ این مردم‌اند که تاوان می‌دهند.

من می‌گویم: نه تسلیم، نه تقابل. ما می‌توانیم از «تعامل عزتمندانه» حرف بزنیم؛ تعاملی که در آن، امریکا هم بفهمد ایران کشوری قابل مذاکره است، نه قابل تهدید، ولی شرطش این است که ما خودمان راه‌حل‌های واقعی برای خروج از بحران داشته باشیم، نه تکرار شعارها و روایت‌های نخ‌نما شده.

موجودیت ایران مهم‌تر از هر سیاستی است. تمامیت ارضی و امنیت مردم، از هر ایدئولوژی‌ای اولویت بیشتری دارد. امروز، کسی که دیر تصمیم بگیرد، بازنده است، نه کسی که راه میانه را انتخاب می‌کند. بگذارید یک بار هم که شده، شجاعت در نرمش را به جای شجاعت در تعصب تجربه کنیم.