غلامرضا بنی اسدی
روزنامه جمهوری اسلامی
با مقدسات علناً بازی می‌کنند تا به مقدس‌سازی یاران خود بپردازند. با این کار معلوم نیست حرمتی بر یار خود بیافزایند اما حتما اعتبار از مقدسات می‌برند. مشابهت‌سازی هاشان با شخصیت‌ها و رویدادهای تاریخی و دینی هم فقط ذمه خودشان را زیر بار می‌برد.
آدم معتقد، جان خود را فدای مقدسات می‌کند چنان که شهدا به انجام رساندند و به توفیق سعادت رسیدند. اما برخی‌ها با شعار اعتقاد، مقدسات را قربانی خود می‌کنند و به موفقیت هم نمی‌رسند. برخی‌ها هم به همین کلمه مقدس شهید هم رحم نمی‌کنند. فلان فرد را «شهیدِ آبرو» می‌خوانند.
آیا این برای شهید آبرو می‌افزاید؟ آیا این مفهوم متعالی و سازنده را در نگاه نسل پرسشگر و مشرف به رویدادها نمی‌شکند؟ تشابه افراد یک جریان به مالک و عمار و شعیب بن صالح و… آیا برای آنان حرمتی در خور آورد یا حرمتی در خور را از شخصیت‌های دینی و تاریخی برداشت؟ تجربه همه ما می‌گوید هزینه‌ای که داشت و برداشتی که از ذخیره اعتباری آن بزرگان داشت صدچندان آورده احتمالی بود که شاید برای اینان داشته باشد. آیا نباید اینان را هشدار داد و هوشیار کرد که مقدسات را چنین زیرپای یاران خود نریزند؟ راستی اسم کار و بازی که حاصل جمع آن جز صفر نمی‌تواند باشد و این افرادِ بازیگر را چه باید گذاشت؟
کلمات معنای خود را دارند. ولو گوینده حواسش نباشد. آن که ذهنیتش از وطن، شکل «آغل» می‌شود و این را به زبان می‌آورد، ضربه خود را زده است حتی اگر قصدی نداشته باشد. فصدِ رگ‌های تعلق ملی کرده است هرچند نخواسته باشد.
کلمات مثل تیرند چون از زبان رها شوند، کار خود را می‌کنند و به هدف می‌خورند. حالا فرد بعد از فشردن ماشه پشیمان شود هم فایده‌ای ندارد. مراقب زبان خود باشیم. مراقب زبان خود باشند آنان که صدای بلندتری دارند. امروز باید سنجیده‌تر از همیشه سخن گفت. بیشتر مراقب باشیم.
