اینجا، در این گوشه از خاک، جایی که دست‌های کوچک و قلب‌های بزرگ کودکان سندروم داون با عشق به حسین (ع) گره خورده، زندگی جور دیگری نفس می‌کشد.

به گزارش سرویس اجتماعی تابناک، اینجا هیئت کودکان اوتیسمی تهران است.  اینجا، در هیئت گره‌گشا، زیر سایه خیریه‌ای که از سال ۹۸ جوانه زده، همه‌چیز بوی سادگی و صداقت می‌دهد. از سال ۹۹، وقتی هیئت پا گرفت، بی‌صدا و بی‌هیاهو، مداحان نام‌آشنا آمدند و در این جمع کوچک، اشک ریختند.

حجت نظری، مدیر هئیت با همان لحن که انگار از دل بچه های اوتیسم برخاسته، می‌گوید: «اولین هیئت سندروم داونی کشور را ساختیم. نه برای نام، که برای آن نگاه‌های معصوم. برای بچه‌هایی که شاید کلمه حسین (ع) را کامل نگویند، اما عشقشان به او از هر کلامی کامل‌تر است.»

اینجا، پنجشنبه‌ها، روز دیگری است. کودکان، با شوق هفته‌ای که در انتظارش بودند، می‌آیند. خانواده‌ها، که گاه بار سنگین روزگار شانه‌هایشان را خم کرده، در این گوشه از شهر آرام می‌گیرند. نظری می‌گوید: «مادران می‌گویند بچه‌ها عوض شده‌اند. حالشان بهتر است، اخلاقشان نرم‌تر. انگار این هیئت، دارویی است برای روحشان.» و مگر جز این است؟ وقتی کودکی که دنیا به او سخت گرفته، در سایه پرچم حسین (ع) لبخند می‌زند، انگار زمین و آسمان به هم گره می‌خورند.

حال خوب خانواده ها

نظری با اشاره به استقبال خانواده‌ها از این هیئت، گفت: «بسیاری از خانواده‌ها از تغییر رفتار و حال‌وهوای فرزندانشان پس از حضور در هیئت خبر می‌دهند. بچه‌ها در طول هفته منتظر پنجشنبه‌ها هستند تا به هیئت بیایند. این فضا حال آن‌ها را بهتر کرده و حتی در رفتار و اخلاقشان تأثیر مثبت گذاشته است.» او می گوید: بسیاری از کودکان تحت پوشش این هیئت یتیم هستند یا والدینی دارند که به دلیل شرایط خاص، امکان همراهی مداوم با آن‌ها را ندارند. به همین دلیل، خیریه فضایی ویژه برای مادران و خواهران این کودکان، از جمله مراسم زنانه مانند سفره حضرت رقیه (س)، فراهم کرده است.

این هیئت، فقط جای عزا نیست؛ جای زندگی است. از سفره حضرت رقیه (س) که زنانه و پرمهر برپا می‌شود، تا موکب اربعین که اولین در نوع خود است، همه‌چیز بوی عشق می‌دهد.

نظری،  ادامه می‌دهد: «مداحان بزرگی که به اینجا می‌آیند، گاه از خود بی‌خود می‌شوند. یکی‌شان یک ساعت فقط اشک ریخت، دستمال به دست، تا توانست بخواند. این عشق، این حال، معجزه این بچه‌هاست.»

خانه زندگی

گره‌گشا، فقط هیئت نیست؛ علاوه بر بیماران اوتیسمی  خانه‌ای است برای یتیمان، برای مادرانی که گاه نمی‌توانند همراه فرزندانشان باشند، برای دخترکانی که بیماری، راهشان را سخت کرده. اینجا، بسته‌های معیشتی، لباس عید، لوازم‌التحریر، و هر آنچه کودکی را خوشحال کند، با دست‌های مهربان خیرین به دستشان می‌رسد. نظری می‌گوید: «هر که برای این بچه‌ها گلی بزند، به سر خودش زده. هر که دستی بگیرد، دست خودش را گرفته.»

و حالا، این هیئت، که انگار پل میان زمین و آسمان است، منتظر است تا دیده شود. نظری دعوت می‌کند: «بیایید، یک بار از نزدیک ببینید. این بچه‌ها، این عشق، این حال را با هیچ کلامی نمی‌شود گفت.»

انگار در این گوشه از شهر، جایی که کودکان سندروم داون با قلب‌هایشان عزاداری می‌کنند، زندگی معنایی دیگر پیدا کرده است.