چون پرده در افتد، نه تو مانی و نه من... / شعرخوانی جگرسوز رشید کاکاوند با رباعیات خیام و ابوسعید ابوالخیر درباره عشق زودگذر + ویدئو
به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا، طرح ترافیک ویژه خبرنگاران که قرار بود در راستای تسهیل فعالیت‌های حرفه‌ای اصحاب رسانه عمل کند، این روزها برای بسیاری از روزنامه‌نگاران به معضلی غیرمنتظره تبدیل شده است. آنچه در ظاهر یک امتیاز تلقی می‌شود، در عمل به شرط و شروطی همراه شده که برای گروهی از خبرنگاران، نه‌تنها تسهیل‌گر نیست، بلکه با هزینه‌ای سنگین و بعضاً ناعادلانه همراه شده است.
طرح ترافیک ویژه خبرنگاران که قرار بود در راستای تسهیل فعالیت‌های حرفه‌ای اصحاب رسانه عمل کند، این روزها برای بسیاری از روزنامه‌نگاران به معضلی غیرمنتظره تبدیل شده است. آنچه در ظاهر یک امتیاز تلقی می‌شود، در عمل به شرط و شروطی همراه شده که برای گروهی از خبرنگاران، نه‌تنها تسهیل‌گر نیست، بلکه با هزینه‌ای سنگین و بعضاً ناعادلانه همراه شده است.
در سال‌های گذشته، خبرنگاران برای دریافت این طرح ترافیک، تنها مبلغ مشخصی به عنوان سهمیه ویژه پرداخت می‌کردند و پس از تایید نهادهای مرتبط، امکان تردد در محدوده طرح را به دست می‌آوردند. اما در سال جاری، سازوکار تخصیص این سهمیه با تغییراتی همراه بوده که نارضایتی بسیاری از فعالان رسانه‌ای را در پی داشته است.
براساس ضوابط جدید، ثبت‌نام نهایی خبرنگاران مشروط به تسویه کامل عوارض سالیانه خودرو شده است؛ موضوعی که با توجه به عرف موجود در معاملات خودرو، محل بحث است. بسیاری از شهروندان – از جمله خبرنگاران – هنگام خرید خودرو، عوارض سالیانه را در زمان نقل و انتقال پرداخت می‌کنند.
در عمل، این فرآیند برای بسیاری از خبرنگاران به هزینه‌هایی میان ۵ تا ۸ میلیون تومان منجر شده است؛ رقمی که با درآمد ماهانه این قشر، به‌ویژه در رسانه‌های غیر دولتی، همخوانی چندانی ندارد.
در گفت‌وگو با چند خبرنگار حوزه شهری، این دغدغه به وضوح دیده می‌شود که شرایط اقتصادی و میزان بهره‌برداری واقعی از طرح، با مبلغ پرداختی تناسبی ندارد. یک خبرنگار حوزه اجتماعی می‌گوید:
«اینکه بخواهیم برای یک سهمیه حمایتی چنین هزینه‌ای بپردازیم، با هدف اولیه این طرح فاصله دارد. »
به نظر می‌رسد شهرداری تهران، در بازنگری سیاست‌های خود، رویکردی درآمدمحور را در پیش گرفته است؛ تصمیمی که اگرچه ممکن است با منطق مدیریت شهری همخوان باشد، اما در مورد سهمیه‌های ویژه‌ای همچون طرح خبرنگاری، می‌تواند به کاهش اثربخشی چنین امتیازاتی منجر شود.
پرسش کلیدی اینجاست: اگر هدف از ارائه این طرح، تسهیل فعالیت حرفه‌ای روزنامه‌نگاران است، آیا افزایش هزینه‌ها و الزام به تسویه بدهی عوارضی به تحقق این هدف کمک می‌کند؟ یا اینکه موجب کاهش مشارکت، کاهش پوشش میدانی اخبار، و در نهایت آسیب به شفافیت اجتماعی می‌شود؟
در شرایطی که بسیاری از روزنامه‌نگاران با فشارهای اقتصادی روزافزون مواجه‌اند و امنیت شغلی آن‌ها نیز در وضعیت پایداری نیست، اجرای سیاست‌هایی از این دست، بدون در نظر گرفتن ابعاد معیشتی و حرفه‌ای این قشر، می‌تواند فاصله میان نهادهای خدمات‌رسان شهری و اصحاب رسانه را بیشتر کند.
