به گزارش خبرنگار مهر، میلاد عرفان‌پور در واکنش به اتفاقات اخیر، شعر تازه‌ای برای فرمانده کل قوا و رهبر معظم انقلاب سروده است. او در مقدمه شعرش نوشته: «شعر تازه‌ای برای پرچمدار بزرگ ایران و اسلام، رهبر عزیزتر از جانم که خوش ندارد از او بگوییم؛ اما امروز مکلفیم به گفتن از او، اگرچه سخت دشوار است».
در ادامه شعر عرفان‌پور را با هم می‌خوانیم؛
*
خوش نداری ولی چه باید کرد
باید این عشق را ترانه کنم
دل خود را -اگرچه ناقابل-
نذر این شعر عاشقانه کنم
*
شعر در وصف تو کم آورده‌ست
بی‌ثمر در خیال می‌پیچم
عددی نیستم مقابل تو
که همان هیچ و کمتر از هیچم
*
ماجرای تو چون غزل، جاری‌ست
بر لب هر نسیمِ خوش‌نفسی
ای دماوند ما که این‌همه سال
زخم‌های تو را ندیده کسی
*
سر به زانوی تو گذاشت وطن
ای تو همراه شادی و غم ما
رنگِ یکرنگی تو را دارد
سبز و سرخ و سپید پرچم ما
*
از رفیقان و هم‌قطارانت
یکی از دیگری شهیدترند
شک ندارم به پیشگاه حسین
دوستان تو روسپیدترند
*
از علمدار کربلا گفتی
زخم خوردی، زمین نیفتادی
با اشارات دست مجروحت
قبله و قله را نشان دادی
*
راه‌گم‌کردگان این وادی
با نگاه تو چون زهیر شدند
عاشقان تو هرکجا رفتند
عاقبت، عاقبت‌بخیر شدند
*
هیچ اسطوره‌ای چنان که تویی
نیست پیروز در هزار نبرد
جوهر شاهنامه تا گرم است
از تو باید نوشت، ایران‌مرد!
*
در کلام تو حجتی‌ست بلیغ
که جهان را گواه خواهد شد
تا که ایمان تو جلودار است
هرچه بن‌بست، راه خواهد شد
*
خوب دل برده‌ای ز دشمن و دوست
چون تو دلبر ندیده‌ایم هنوز
ای به قربان تو که از چشمت
مردمی‌تر ندیده‌ایم هنوز
*
اشک‌هایت چکیده‌ای از عشق
خنده‌هایت تبسم صبح‌اند
جان ما را دوباره روشن کن
کلماتت ترنم صبح‌اند
*
اجتهاد تو در مسیر جهاد
بین عشاق تو زبانزد شد
در تمام مراجع تقلید
روح خلاق تو زبانزد شد
*
نه چنان زاهدان دخمه‌نشین
نه چنان بی‌نمازدرویشان
جمع عرفان و زهد و فلسفه‌ای
ضرب در عشق و حکمت و ایمان
*
ناگهان‌ها هنوز بسیارند
ولی آرامشت الی‌الابد است
از مِه‌آلود روزگار چه باک؟
که نگاه تو راه را بلد است
*
بارها پیک وصل را دیدی
عاشقانه سراغت آمد و رفت
از «شهادت» بگو که باری هم
بوسه بر دست راستت زد و رفت
*
می‌روی گرم و خیل مدعیان
همه درمانده‌اند نیمه‌ی راه
گرچه هشتاد و چندساله شدی
از جوانان، جوان‌تری ای ماه
*
به نگاهی گرفته دنیا را
لشکر سبز مهربانی تو
تا قیامت شهید خواهد داد
نفس صاحب‌الزمانی تو
*
من و مدح تو ای رها از خویش!
تو و رنجیدن و برآشفتن
خوش نداری، ولی چقدر خوش است
از تو ای نازنین سخن گفتن
