روزنامه اطلاعات نوشت: مگر نه اینکه پیامبر بزرگوار اسلام (ص) به هنگام ترک مکه و هجرت به مدینه منوره، در برابر خانه خدا ایستادند و در حسرت دوری از زادگاه خویش فرمودند: ای خدای کعبه! مرا توانی عنایت فرما که بتوانم غم دوری از وطنم را تحمل کنم؟ کدام دلیل، برای سازگاری اسلام و وطن‌خواهی بالاتر از این؟ آیا همین یک مورد کافی نیست که جام جانمان را از شهد وطن‌دوستی و عشق تمام عیار به ایران عزیز، سرشار سازیم و بر هر چه رنگی از بی‌احساسی به این کهن دیار دارد، خط بطلان بکشیم؟
موارد دیگری نیز وجود دارد که عزم و اراده ما را در عشق به وطن، استوارتر می‌سازد. وقتی حضرت علی بن الحسین (ع) در خطبه معروفشان که در شام و پس از واقعه کربلا ایراد کردند، بر آن شدند تا خود را معرفی کنند فرمودند:«ان بن مکه و منا، ابن بن زمزم و صفا، ان بن قاب قوسین اوادنی» یعنی ایشان از اینکه فرزند سرزمین مکه و منا هستند، به خود می‌بالند و بدین‌گونه ندا می‌دهند که عشق به وطن لا زمه برخورداری از اخلاق انسانی و اسلامی است.
