نخستین نشست «هم‌اندیشی و اقدام جمعی برای حیات ایران» روز ۱۸ تیرماه ۱۴۰۴ با حضور جمعی از فرهیختگان، فعالان اجتماعی، مدیران مسئولیت اجتماعی، و استادان دانشگاه در خانه اندیشمندان علوم انسانی برگزار شد؛ نشستی که بیش از آنکه یک رویداد رسمی باشد، مجالی برای همدلی، هم‌فکری و تولد دوباره‌ی امید بود.

حاضران در این نشست، با رویکردی مشارکتی و با تأکید بر مسئولیت اجتماعی جمعی، به بازاندیشی در نقش نهادهای مدنی و شرکت‌های خصوصی در مواجهه با بحران‌ها پرداختند؛ از لزوم سرمایه‌گذاری مؤثر در پروژه‌های اجتماعی و فرهنگی گرفته تا بازتعریف جایگاه رسانه‌ها و روایت‌های مردمی در دوره‌های پرتلاطم. 

آقای محیط طباطبایی از مخاطرت حفظ موزه ها و میراث فرهنگی در شرایط جنگی گفت و از همت و تلاش موزه داران خصوصی در این مدت 12 روز جنگ گفت که با چه شرایط سختی میراث تحت نظرشان را حفظ کرده بودند. محمد درویش فعال محیط زیست از خبر سازمان محیط زیست گفت که 14 نقطه محیط زیستی و تحت نظر مورد حمله اسراییل واقع شد. 

خانم خارستانی، جامعه شناس و مشاور مسئولیت اجتماعی شرکتی خواستار  بازنگری در تخصیص بودجه‌های مسئولیت اجتماعی بود؛چرا که بسیاری از شرکتها به بهانه جنگ بودجه هایی را تخصیص میدهند که فقط موجب فساد بیشتر میشود و بازدهی خاصی برای جامعه هدف ندارد. 

این سخن مورد توافق جمع نیز بود، حاضران خواستار هدایت این منابع به‌سوی پروژه‌های کاربردی‌تر در حوزه‌های آموزش، کاهش آسیب اجتماعی، حمایت از گروه‌های آسیب‌پذیر و ترمیم روانی جوامع شدند. ایده‌هایی برای بازگشت این منابع به جریان عمومی توسعه‌ی اجتماعی نیز مطرح شد.

توافق کارشناسان حاضر بر این موضوع هم جهت یافت که حرکت های خلاقانه شرکت‌های خصوصی در مواقع بحرانی مورد توجه باید قرار گیرد. نقشی که فراتر از مسئولیت مالی، به حفظ پیوندهای انسانی و پایداری اجتماعی می‌پردازد. از حفظ سرمایه انسانی و استمرار خدمات حیاتی گرفته تا مشارکت فعال در بازسازی فرهنگی و روانی جوامع، مسئولیت اجتماعی دیگر یک انتخاب نیست.

اقای کمانه در این خصوص با توجه به نقش و جایگاهی که در سازمان شهرکهای صنعتی دارد گزارش خوبی به جمع داد. گزارشی که حکایت میکرد چگونه تولیدکنندگان و صاحبان صنایع و کارخانجات شهرکهای صنعتی در طول جنگ بطور مستمر پای تولید و تامین کشور ایستادند و هیچ یک از ۸۷۰ شهرک صنعتی کشور حتی شهرکهایی که مورد حمله قرار گرفت تعطیل نشد.

 

افشارنیک، روزنامه نگار و مستند یک سوال از جمع پرسید که من وقتی دوربینم مجوز ندارد و هیچ امکانی برای فعالیت ندارم چطور میتوان از رنج مردمم در این 12 روز روایتی بسازم؟ چرا من نمیتوانم مظلومیت ایران را در این 12 روز نشان دهم؟ چرا با مقوله اطلاع رسانی در زمان جنگ این طور برخورد میشود؟ مهدی جلیلی هم بر همین نکته پافشاری کرد و خواهان تعیین پروتکل های اطلاع رسانی در مواقع بحران شد. از نظر این روزنامه نگار و مستند ساز، تقریبا بسیاری از سازمان های دولتی اصلا نمیدانند در مواقع بحران باید چه کرد. 

شهاب‌الدین طباطبایی هم عضو شورای اطلاع رسانی دولت ضمن پذیرفتن برخی انتقادها، عملکرد دولت در این بحران ۱۲ روزه را موفق دانست که سیستم تامین و توزیع سوخت و ارزاق و نیازهای اساسی مردم برقرار بود، به دلیل عملکرد دولت در یکسال گذشته همدلی و همراهی حاکم بود، ضمن آنکه بخش خصوصی نیز تمام قد پای کار بود. طباطبایی از روزنامه نگاران خواست برای روایت تجاوز دشمن و رنج مردم در این ۱۲ روز دست به کار شوند و گفت لازم است مراقبت کنیم در دوگانه شماتت و خیانت گرفتار نشویم و همه برای ایران به میدان بیاییم. او تاکید کرد ما برای گرفتن هر مجوز و هر تامین امنیتی برای این روایتگری  تلاش مان را میکنیم. 

این نشست نشان داد که نخبگان لایه های مختلف جامعه ایده ها و خلاقیت های زیادی برای مهار بحران و کمک به مردم در روزهای سخت دارند و باید بستری فراهم شود که این ایده ها هم شنیده و هم به اجرا برسد.