اما در دل این وقایع تلخ، نکته‌ای بسیار مهم روشن شد: رفتار کسانی بود که ایران را دوست دارند، خواهان استقلال آن‌اند و از کشور در برابر متجاوز دفاع می‌کنند.
این افراد در چارچوب نظام قانونی ایران فعالیت دارند. بسیاری از آن‌ها به عملکرد نظام سیاسی و رفتارهای آن انتقاد دارند، که این کاملاً طبیعی و پذیرفتنی است؛ اما در عین حال، خواهان حفظ ایران و تمامیت ارضی کشورند و این سرزمین را به هر چیز دیگری ترجیح می‌دهند.
حتی خانم زهرا رهنورد، که پانزده سال است همراه با مهندس میرحسین موسوی در حصر به سر می‌برد، حمله اسرائیل را محکوم کرد.
در نقطه مقابل، متأسفانه شماری از ایرانیان، به‌ویژه آنان که در خارج از کشور زندگی می‌کنند، موضع واقعی خود را آشکارا نشان دادند و جانب اسرائیل را گرفتند؛ به‌خصوص یک شبکه تلویزیونی فارسی‌زبان که اگرچه نام ایران را یدک می‌کشد، اما در واقع به بلندگوی موساد و دولت جنایت‌کار اسرائیل تبدیل شده است.
در شرایطی که در ایران، افکار عمومی، تحلیل‌گران و چهره‌های فرهنگی، سیاسی و اجتماعی از ایران و ایرانی بودن دفاع کردند، شایسته است که حاکمیت سیاسی کشور قدر این همراهی و حضور را بداند.
با این حال، بیش از دو دهه است که فضای سیاسی و رسانه‌ای برای بسیاری از گروه‌های اجتماعی و سیاسی که در جریان انحصاری قدرت قرار ندارند، به‌شدت محدود شده است. حتی در جریان همین جنگ ۱۲روزه، صداوسیما هیچ اشاره‌ای به شخصیت‌های معتبر و اثرگذاری که از ایران دفاع کردند و علیه اسرائیل موضع گرفتند، نکرد.
یکی از برکات پنهان تجاوز جنایت‌کارانه اسرائیل به ایران، شکل‌گیری یک الفت ملی بود؛ وحدتی که نشان داد ایران‌دوستانی که در چارچوب نظام حقوقی و سیاسی کشور فعالیت می‌کنند، تا چه اندازه به این سرزمین وفادارند. اکنون نوبت نظام سیاسی است که این موقعیت ارزشمند را پاس بدارد.
اما صداوسیما، متأسفانه، دقیقاً در جهت عکس این مسیر حرکت می‌کند. این رسانه، در ادامه همان سیاست‌های چندساله‌اش، چه در تولید، چه در محتوای برنامه‌ها و چه در تعریف مخاطب، در انحصار اقلیتی سیاسی با پایگاه اجتماعی بسیار محدود قرار دارد؛ اقلیتی که نه‌تنها کمکی به حفظ این الفت اجتماعی نمی‌کند، بلکه همچنان در حال تخریب و از هم پاشاندن آن است.
برای حفظ و تقویت این الفت ملی که در جریان جنگ شکل گرفت، چند اقدام فوری باید در دستور کار نظام سیاسی قرار گیرد: عفو زندانیان سیاسی و مدنی؛ پایان دادن به حصر؛ فراهم‌کردن امکان فعالیت گسترده برای احزاب و سازمان‌هایی که در چارچوب قانون عمل می‌کنند؛ و کاهش فشارهای سیاسی و ایجاد زمینه‌ای برای مشارکت واقعی جمعی در زندگی سیاسی و اجتماعی.
حقوقدان
