عصر ایران - از سال ۱۹۷۷ میلادی، ب ام و سری ۷ همواره در جایگاه برترین خودروهای این برند قرار داشته و ترکیبی از نوآوری، عملکرد و لوکس‌گرایی پنهان را به نمایش گذاشته است. هر نسل از این خودرو، تکنولوژی‌های جدید و طراحی‌های بهبود یافته‌ای را معرفی کرده و به انتخاب برتر مدیرانی تبدیل شده که به دنبال دینامیک رانندگی در کنار راحتی و تجمل هستند.
زمانی که ب ام و مدل E38 را در سال ۱۹۹۴ عرضه کرد، آن را به یک سدان اجرایی شیک، مطمئن و به‌وضوح مدرن تبدیل کرد. این مدل، پرچمداری بود که هنر مهندسی را با تکنولوژی روز ترکیب می‌کرد. E38 با خطوط باریک، وقار و هدفمندی خاص خود، حتی امروز نیز تازگی و جذابیت خود را حفظ کرده است.
موتورهای این سری از نمونه‌های شش سیلندر خطی نرم تا موتورهای قدرتمند V8 و پرچمدار دوازده سیلندر M73 در مدل 750iL متغیر بودند. کابین فوق‌العاده بی‌صدا، تریم چوبی واقعی، شیشه‌های دو جداره و آپشن‌هایی مانند ناوبری داخلی و تلفن‌های عقب، آن را به یک دفتر کار متحرک در مسیرهای سریع تبدیل می‌کرد.
اما یک نسخه از این سری، فراتر از همه آن‌ها ایستاد. آلپینا B12 6.0 LWB که بر پایه مدل 750iL با فاصله محوری طولانی ساخته شده بود، توسط آلپینا ارتقا یافت. موتور V12 آن به ۶ لیتر افزایش حجم یافت و با تنظیمات دستی، ۴۳۰ اسب بخار قدرت و ۶۰۰ نیوتن‌متر گشتاور تولید می‌کرد. این خودرو با یک گیربکس پنج سرعته اتوماتیک کالیبره شده خاص، با سرعتی بیش از ۲۹۰ کیلومتر بر ساعت، در سکوت مطلق و با اقتداری بی‌نظیر حرکت می‌کرد.
این مدل فاقد اسپویلرهای اغراق‌آمیز یا نشان‌های پر سروصدا بود. تنها رینگ‌های اختصاصی آلپینا، نوارهای باریک و ظریف بدنه و حالتی که گویای هدفمند بودن آن بود، به چشم می‌خورد. فضای داخلی با چرم "لاوالینا"، نشانگرهای آبی رنگ آلپینا و یک پلاک شماره‌دار تزئین شده بود – هر جزئیات آن سفارشی و بی‌نقص بود.
تنها ۹۴ دستگاه از مدل B12 6.0 بین سال‌های ۱۹۹۹ تا ۲۰۰۱ تولید شد که آن را به یکی از کمیاب‌ترین E38های ساخته شده تبدیل می‌کند. این خودرو سریع‌تر از بسیاری از خودروهای اسپرت، نرم‌تر از بسیاری از لیموزین‌ها و ظریف‌تر از هر دو بود.
E38 همچنان یکی از تحسین‌برانگیزترین طراحی‌های ب ام و است. مدل B12 6.0 نیز نسخه‌ای برای کسانی است که قدرت خود را آرام، سرعت خود را بی‌وقفه و سلیقه خود را بی‌اغراق ترجیح می‌دهند.
