به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا، دهم محرم، سال ۶۱ هجری، صحرای خشک و بی‌پایان کربلا، جایی میان آسمان و خاک. ۷۲ انسان، گرد آمده‌اند نه برای فتح سرزمینی، نه برای گرفتن قدرتی، بلکه برای وفاداری به چیزی والاتر به نام «کرامت انسان».

آن روز، روزی شد که زمان در آن مکث کرد. قرن‌ها گذشته، اما خاطره آن ایستادگی همچنان در قلب‌ها زنده است. عاشورا، نه فقط یک واقعه تاریخی، که آئینه‌ای است برای پرسش از خویش: چرا امام حسین (ع) برخاست؟ و ما، با این خاطره چه می‌کنیم؟

در این روزگار پرشتاب، که ذهن‌مان در ترافیک دغدغه‌ها گم می‌شود، عاشورا فرصتی است برای مکث. برای بازنگری. نه صرفاً در غم و سوگ، بلکه در اندیشیدن به مفهومی ژرف‌تر از آنچه چشم می‌بیند. آیا می‌توان عاشورا را صرفاً با اشک شناخت؟ یا باید آن را به مثابه چراغی دید، فروزان در تاریکی‌های درون و بیرون ما؟

امام حسین (ع) نیامد که فقط نامش ماندگار شود. او آمد تا معنایی زنده شود. معنای آزادگی. ایستادگی. صداقت با خویشتن. شاید اینجاست که درمی‌یابیم عاشورا بیش از آنکه به تاریخ تعلق داشته باشد، به انسان تعلق دارد. انسانی که در هر عصر، در هر موقعیت، در برابر انتخاب‌هایی دشوار قرار می‌گیرد.

و در میان آن کاروان، زنی ایستاده بود. زینب، خواهر حسین. صدای او از میان شعله‌ها برخاست. وقتی همه خاموش بودند، او سخن گفت. نه از شکست، که از زیبایی حقیقت. کلام جاودانه‌اش ـ «ما رأیتُ الّا جمیلاً» ـ نه فقط واژه‌ای از دل شام، که ترجمان آرامشی بود در میانه طوفان. زینب، یادآور آن است که گاهی، صدای یک دل، می‌تواند سرنوشت تاریخ را تغییر دهد.

امروز، در هیاهوی زندگی، در میان دغدغه‌ها و دوراهی‌ها، شاید بیش از همیشه به نگاهی حسینی نیاز داریم. نگاهی که به ما یادآوری کند که حتی در برابر ناملایمات، می‌توان آزاد بود. می‌توان درست ایستاد، هرچند تنها. سخن  امام حسین که گفت: «اگر دین ندارید، لااقل آزاده باشید» نه تهدید است، نه طعنه؛ دعوتی است به انسان بودن.

عاشورا فقط آیینی برای گذشته نیست؛ آینه‌ای است برای امروز ما. اگر به مجالسش، معنای گفت‌وگو بیفزاییم، اگر به جای تنها شنیدن، بیشتر اندیشیدن را تمرین کنیم، شاید راهی تازه به درون خود بیابیم. راهی که از سکوت آغاز می‌شود، و به شهامتِ زیستن می‌رسد.

در هر تصمیم شجاعانه، در هر دل‌آگاهی، در هر نه گفتن به آنچه نادرست است، رد پای عاشورا هست. پس بیاییم، نه برای ادای تکلیف، بلکه برای درک بهتر از خویش، عاشورا را زندگی کنیم.نه برای گریه، که برای بیداری.