به گزارش خبرنگار خبرگزاری صدا و سیما در جنگ تحمیلی ۱۲ روزه نه یک وزارتخانه، که یک سنگر بود؛ سنگری که با فرماندهی هوشمند، مهندسان و کارکنانی که هرگز دست از تلاش برنداشتند و زنجیره‌ای از بالادست تا پایین‌دست، دست در دست هم توانستند امنیت انرژی کشور را حفظ کنند.
وزارت نفت در پاسخ به بحران در همان ساعات نخست حملات، آمادگی خود را نشان داد و با فعال‌سازی تمهیدات ازپیش‌طراحی‌شده، وارد میدان شد. آماده‌باش کامل ارکان عملیاتی، تمرکز بر استمرار تولید در سراسر زنجیره ارزش، بازسازی فوری نقاط آسیب‌دیده در فاز ۱۴ پارس جنوبی، فجر جم، انبارهای شهران و ری، حفاظت از زیرساخت‌های انرژی و سایبری و پاسخگویی شفاف به رسانه‌ها و افکار عمومی تنها بخشی از اقدام‌هایی بود که صنعت نفت را از بحران بالقوه، به یک نقطه قوت ملی تبدیل کرد.
در روزهایی که مردم با نگرانی به جایگاه‌های سوخت می‌رفتند، صنعت نفت رکوردهایی بی‌نظیری ثبت کرد. ازجمله توزیع روزانه ۲۰۰ میلیون لیتر بنزین و افزایش ۵۰ درصدی عرضه نسبت به روزهای عادی. تأمین پایدار سوخت در سراسر کشور، تعدیل هوشمند موجودی مخازن و حفاظت کامل از سامانه‌های هوشمند توزیع از دیگر اقدام‌ها و دستاوردها بود که در جنگ ۱۲ روزه تأمین پایدار انرژی را به دنبال داشت؛ راز این ایستادگی در یک واژه نهفته است: زنجیره.
صنعت نفت ایران در این جنگ، نه جزیره‌ای، بلکه به‌صورت زنجیره‌ای عمل کرد. برای مثال اگر در بخش بالادست، تولید نفت و گاز به‌موقع و به‌اندازه انجام نمی‌شد، پالایشگاه‌ها در فرآورش با مشکل مواجه می‌شدند. اگر انتقال میان‌دستی دچار اختلال می‌شد، گاز خانه‌ها قطع می‌شد و بیمارستان‌ها در تاریکی می‌ماندند. در بخش پایین‌دست، پالایشگاه‌ها با سرعت به فعالیت ادامه دادند. در صادرات، بارگیری در اسکله‌ها بدون‌وقفه ادامه داشت و در شبکه توزیع شهری، جایگاه‌ها فعال ماندند و سامانه‌ها بدون اختلال به کار خود ادامه دادند.
در این جنگ ۱۲ روزه تحمیلی، فقط موشک نبود که پاسخ دشمن را می‌داد؛ سامانه‌های هوشمند، تیم‌های سایبری و مهندسان گمنام به صحنه آمدند تا اجازه ندهند دشمن کاری از پیش ببرد.
در این ۱۲ روز که آسمان جنوب داغ‌تر از همیشه بود و دمای هوا در جزیره‌ها و سکوهای میدان مشترک گازی پارس جنوبی به ۵۰ و حتی ۶۰ درجه رسید، مردانی بودند که نه در سایه که در دل آفتاب ایستادند. آفتاب داغ دریا روی سکو. تلاشگران صنعت نفت نه در اتاق فرمان که در قلب تأسیسات نفتی برای رفاه هموطنان، کاری جهادی کردند. همان‌هایی که در آفتاب سوزان و عرق‌ریزان تابستان یک لحظه پا پس نکشیدند.
در سکوهای دریایی، در جزیره‌هایی چون خارک، لاوان، سیری و در مناطق خشکی مثل عسلویه، نفت‌خیز جنوب، غرب کارون این مردان با وجود تهدیدهای مستقیم رژیم صهیونی، ایستادند. ایستادند چون می‌دانستند اگر لحظه‌ای درنگ کنند، چراغ خانه‌ای در کشور خاموش می‌شود. ایستادند چون فهمیده بودند که نفت، فقط سوخت نیست؛ ناموس ملی است.
درست است که کارکنان صنعت نفت در سال‌های اخیر به‌دلیل برخی کج‌سلیقگی‌ها مطالباتی بحق داشته و دارند. حقوق، معیشت، امنیت شغلی همه بحق، اما وقتی پای وطن وسط باشد، وقتی خبر بمباران فاز ۱۴ برسد، این مردان نه به فیش حقوقی نگاه می‌کنند، نه به اضافه‌کاری. به پرچم نگاه می‌کنند. به خاک. به خانواده‌هایی که چشم‌انتظارند. همین است که در گرمای سوزان جنوب، در دل تهدید و خطر، با دل‌های قرص، شیرهای نفت را مثل همیشه باز نگه داشتند و شعله‌های پالایشگاه را روشن.
کارکنان صنعت نفت به‌دلیل نوع کارشان به‌صورت اقماری در مناطق عملیاتی کار می‌کنند، دوری از خانواده، آن هم در روزهای جنگ، سخت‌ترین بخش زندگی کاری آنهاست. در این ۱۲ روز وقتی خبر انفجار از رسانه‌ها پخش می‌شد این کارکنان و خانواده‌هایشان دل‌نگران هم می‌شدند، اما با وجود این، آنها لحظه‌ای دست از کار نکشیدند و با گام‌هایی استوار صنعت نفت را در میدان عمل سرافراز کردند. در روزهایی که دشمن می‌خواست با ترس، با تهدید، با سایه جنگ، صنعت نفت را فلج کند، مردان و زنان گمنام در جای جای صنعت نفت از بالادست تا پایین‌دست، با قلب‌هایی پر از غیرت، نگذاشتند حتی یک لحظه جریان انرژی کشور متوقف شود
