همشهری آنلاین: «سفرهای گالیور»، شاهکار جاناتان سویفت، داستانی پر از ماجراهای عجیب‌وغریب است که برای همه سنین جذابیت دارد. کودکان از برخوردهای خارق‌العاده گالیور لذت می‌برند، درحالی‌که بزرگسالان آن را به‌عنوان طنزی تند و تیز از کاستی‌ها و ضعف‌های انسانی می‌شناسند. سویفت با نثری کاملا جدی و بی‌طرف تجربیات شخصیتش را توصیف می‌کند و این وظیفه را به‌عهده خواننده می‌گذارد که پوچی و ناهنجاری‌های جامعه را از دل آنها دریابد.
«سفرهای گالیور» مانند همه آثار سویفت، با نام مستعار منتشر شد. گفته می‌شد که کتاب را خود گالیور نوشته و حتی تصویر جلد چاپ اول سال ۱۷۲۶، پرتره‌ای از این نویسنده خیالی بود. عنوان کامل اثر چنین بود: «سفرهایی به چند کشور دوردست جهان، در چهار بخش، نوشته لموئل گالیور، ابتدا جراح، سپس ناخدای چند کشتی.»
هر بخش از کتاب، یک حادثه متفاوت دریایی را توصیف می‌کند که در نتیجه آن، گالیور به کشوری عجیب و ناشناخته می‌رسد. دو بخش اول از همه مشهورترند: لیلیپوت، جایی که مردم بسیار کوچک‌اند و گالیور درنظرشان غولی عظیم می‌آید؛ و بروب دینگنگ، سرزمینی که ساکنانش غول‌پیکرند و گالیور در کنارشان بسیار ریز و ناچیز به‌نظر می‌رسد.
ساکنان لیلیپوت مردمانی کوتاه‌قامت هستند که قدوقواره‌شان، دعواهایی را که بر سر خوش‌تیپی و شهرت می کنند بسیار خنده‌دار جلوه می‌دهد. ملاقات‌های گالیور با غول‌ها، اسب‌هایی فیلسوف‌مسلک و موجوداتی درنده‌خو، به او بینشی بهتر و عمیق‌تر درباره رفتارهای انسانی می‌بخشد. این هجویه طوفانی و گزنده از جاناتان سویفت، انسان را به عنوان گونه‌ای با رفتارهای بسیار متغیر و درنهایت همچون حیوانی ناطق به نمایش گذاشته و بازتابی بی‌پرده و روراست از انسان‌ها ارائه می‌دهد.
بهترین ترجمه از این کتاب به نام «سفرنامه گالیور» به منوچهر امیر و وحید طباطبایی در نشر نیلوفر تعلق دارد که ۶۳۱صفحه است و ترجمه کاملی از کتاب سویفت است.
