خبرگزاری مهر - گروه استان‌ها: سه‌شنبه سوم تیرماه، شهر کهن اصفهان، بار دیگر بر دوش خود امانتی از جنس آسمان را حمل کرد؛ پیکرهایی که نه تنها تکه‌هایی از خاک این سرزمین را با خود برده‌اند، که جان و شعور یک ملت را به لرزه انداخته‌اند. در پی حمله ددمنشانه رژیم منحوس صهیونیستی مراسم باشکوهی برای تشییع شهدای مظلوم این حمله ناجوانمردانه برگزار شد؛ مراسمی که نه‌تنها وداعی با عزیزان آسمانی است، بلکه بیانیه‌ای مردمی در محکومیت ترور، جنایت و اشغالگری نیز هست.

هزاران قلب در میدان فیض؛ آغاز طوفان انسانی

از ساعت ۱۷:۳۰، میدان فیض اصفهان به نقطه تلاقی هزاران دل سوخته و خشمگین بدل شده است. خانواده‌های شهدا، روحانیون، جانبازان، دانشجویان، بازاریان، مادران، زنانی از جنس صبر؛ نقش بی‌بدیل مادران، همسران و خواهران شهدا زینت بخش این مراسم شده‌اند.

در این آئین باشکوه، حضور زنان به‌عنوان ستون‌های ایستادگی، جلوه‌ای خاص داشت. زنانی که در سکوت، فریاد می‌زدند؛ نه با کلام، که با نگاه، با اشک، با چادری که بر دوش داشتند و با دستانی که تابوت‌ها را بدرقه می‌کرد.

یکی از این زنان، مادر یکی از شهدای تازه‌پیکر بود که در میان جمعیت، بدون شکوه و ناله، ایستاده بود؛ قامتش خمیده، اما صدایش محکم: «پسرم رفت تا کسی به دختر من بی‌احترامی نکند، تا کسی جرئت نکند به این خاک چپ نگاه کند. به خدا قسم اگر هزار پسر داشتم، باز هم فدای این انقلاب می‌کردم.»

در کنار او، همسری جوان، با چادری سیاه و فرزندی خردسال در آغوش، بر پیکر همسر شهیدش خم شده و آرام با او سخن می‌گفت؛ صحنه‌ای که اشک بسیاری از حاضران را جاری ساخت. این اشک‌ها، اشک تسلیم نبود، اشک بیداری بود.

خطبه‌هایی از جنس حقیقت؛ سخنرانی‌ها، مطالبه‌گری و عهد ملی

در پایان مراسم، برخی از مسئولان و چهره‌های جهادی و انقلابی در جمع مردم حاضر شده و سخنانی با محوریت "انتقام ملی"، "پاسخ قاطع"، و "لزوم اتحاد" ایراد کردند. یکی از سخنرانان، با تأکید بر فلسفه شهادت در فرهنگ شیعه، گفت: «شهدا نه‌تنها نمرده‌اند، بلکه امروز نیز در صف مقدم جنگ نرم، تهاجم فرهنگی و مطالبه عدالت ایستاده‌اند. هر قطره خون‌شان، صدای فریاد در گوش تاریخ است.»

سخنران دیگری با لحنی تند خطاب به دشمنان هشدار داد: «دست از جنایت بردارید؛ این مردم، با سکوت‌شان خطرناک‌تر از هر سلاحی‌اند. وعده الهی انتقام حق، وعده‌ای است که با دستان همین ملت اجرا خواهد شد.»

مطالبه‌گری مردم نیز بخش مهمی از این مراسم بود؛ بسیاری از حاضران خواستار واکنشی عملی، راهبردی و درخور از سوی نیروهای نظامی و دیپلماتیک کشور شدند. پلاکاردهایی چون "صبر ما لبریز شده" و "اسرائیل فقط زبان زور را می‌فهمد" در دست مردم است.

هنر در میدان؛ حضور رسانه، مستندسازان و شاعران مردمی

این مراسم، تنها صحنه‌ای از عزا نبود؛ صحنه‌ای از روایت، ثبت و مقاومت نیز است. مستندسازان جوان با دوربین‌هایشان، شاعران مردمی با شعرهای بداهه، خبرنگاران با قلم‌های‌شان و هنرمندان انقلابی با قاب عکس‌های مفهومی، آمده بودند تا این روز را به حافظه تاریخی ملت بسپارند.

در یکی از قاب‌های نمادین، پسرکی دیده می‌شد که بر دوش پدر ایستاده و با یک پرچم فلسطین، پیکر شهید را بدرقه می‌کرد؛ تصویری که بی‌نیاز از هر شرح و تفسیری، جهان را مخاطب خود قرار می‌داد.

آینده از راه می‌رسد؛ این خون‌ها بی‌پاسخ نمی‌ماند

مراسم تشییع امروز در اصفهان، فقط یک آئین نبود؛ تجلی اراده‌ای بود که سال‌هاست در دل این ملت می‌تپد. اراده‌ای که هیچ تجاوزی را بی‌پاسخ نمی‌گذارد، و هیچ شهیدی را بی پیام رها نمی‌کند.

همان‌گونه که امام راحل فرمود: "ملتی که شهادت دارد، اسارت ندارد." امروز اصفهان با آن قامت استوار و روح انقلابی‌اش نشان داد که هنوز هم همان اصفهان دوران دفاع مقدس است؛ شهری که پشتوانه انقلاب، و بازوی پرتوان نظام است.

در غروب این سه‌شنبه داغ، وقتی آفتاب آرام‌آرام بر مزار شهدا غروب کرد، دل‌های مردم روشن‌تر از همیشه به افق نگاه می‌کردند. افقی که در آن، ظلم پایدار نمی‌ماند و خون مظلوم، سایه‌افکنِ نابودی ظالم است.

و این پایان نیست… این آغاز طوفانی‌ست که از گلستان شهدا برخاسته و تا قلب سرزمین‌های اشغالی خواهد رسید.

وعده صادق، نزدیک است...