همشهری آنلاین، فاطمه عباسی: اگرچه اخبار حمله‌ها و موشک‌باران‌ها پیوسته در حال مخابره شدن است، اما این‌بار موجی از حضورِ مردم عادی با یک اقدام ساده اما حیاتی، فضای مجازی کشور را فراگرفته است؛ «میزبان مردم بودن» و باز کردن در خانه‌ها به روی کسانی که به خاطر شرایط اضطراری ناچار به خروج از شهرشان شده‌اند.
آن‌چه این روزها در توییتر (ایکس) و اینستاگرام ایران دیده می‌شود، فقط روایت ناراحتی یا خشم و مطالبه انتقام نیست؛ بلکه تصاویر و پیام‌هایی است که معنای همبستگی و امید را به شکلی ملموس به نمایش می‌گذارند. هزاران نفر از شهروندان در گوشه و کنار کشور در پست و استوری‌های خود نوشته‌اند که حاضرند تا پایان اضطراب و ناامنی، میزبان هم‌وطنان آسیب‌دیده باشند. افرادی که پیش از این شاید تنها ارتباط‌شان یک فالو یا دایرکت بوده، حالا دل و خانه‌شان را با هم قسمت کرده‌اند.
پیام‌هایی مانند «دو اتاقِ خونه‌مون تو شیراز خالیه، هرکسی نیاز به اسکان داره، پیام بده» یا «اقامت رایگان در شمال برای هموطنانی که باید مناطق را ترک کنند» بارها و بارها در سراسر شبکه‌های اجتماعی دست‌به‌دست می‌شود. اشتیاق و سرعت انتشار این دعوت‌ها، تصویری روشن از مهمان‌نوازی و عمق ریشه‌های نوع‌دوستی در فرهنگ ایرانی را به نمایش می‌گذارد.
این همدلی فقط محدود به خانه‌های شخصی نیست؛ بسیاری از هتل‌داران و صاحبان اقامتگاه‌های بوم‌گردی نیز با انتشار استوری و پست اعلام کرده‌اند که درِ اتاق‌هایشان به روی آسیب‌دیدگان باز است.
در میان این سیل اعلام آمادگی برای اسکان، بسیاری از کاربران با انتشار پیام‌ها و راهنمایی‌های عملی، تلاش کرده‌اند روند کمک‌رسانی را تسهیل کنند. علاوه بر آن، کاربران با انتشار هشدارهایی درباره امنیت جاده‌ها، توصیه‌های لجستیکی و اطلاعات مربوط به مناطق امن، تلاش دارند تا فضای مجازی را به شبکه‌ای برای اطلاع‌رسانی صحیح و حمایت جمعی تبدیل کنند. این حرکت جمعی در فضای مجازی، به نوعی تقسیم مسئولیت و تقویت حس امنیت و آرامش در روزهای بحرانی منجر شده است.
در میان این مهمان‌نوازیِ جمعی، نوعی آرامش و امید عجیب جریان دارد. کاربران شبکه‌های اجتماعی علاوه بر همدردی با آوارگان جنگ، سعی کرده‌اند با راهنمایی‌هایی درباره مدیریت استرس و روش‌های مراقبت از یکدیگر، فضای امن‌تری ایجاد کنند. همین حس، دلگرمی بزرگی برای کسانی است که ناگزیر از ترک خانه شده‌اند و حالا می‌دانند در هر گوشه از این خاک، دستی برای کمک و خانه‌ای برای پناه گشودنی است.
قصه این روزها، قصه‌ای تلخ اما پرافتخار است؛ جایی که مردم ایران در پاسخ به تهدید، با بزرگ‌ترین سرمایه خود—محبت و مهمان‌نوازی—به استقبال از آینده‌ای می‌روند که هنوز امید و انسانیت در آن زنده است. این همدلی‌ها، همان سرمایه‌هایی است که به ایران اجازه می‌دهد حتی در تاریک‌ترین روزها، نور امید را چراغ راه کند.
