به گزارش خبرورزشی، کریستین فالک، رئیس بخش فوتبال روزنامه‌ی «بیلد» و توماس مولر (۳۵ ساله) از هفده سال پیش یکدیگر را می‌شناسند. در نشریه‌ی «اشپورت بیلد»، فالک درباره‌ی زندگی حرفه‌ای‌اش در کنار مولر روایت می‌کند.
حالا من حرف می زنم...
او مرا «فالکائو» صدا می‌زند. هیچ خبرنگاری بیشتر از من با او مصاحبه نکرده است. وقتی مردم از من می‌پرسند توماس مولر چه‌گونه آدمی‌ست، با کمال میل این حکایت را تعریف می‌کنم که او را به‌خوبی توصیف می‌کند:
یکشنبه، پانزدهم مارس ۲۰۱۵. روز قبل، مولر با یک گل و دو پاس گل، بایرن را به پیروزی ۴ بر صفر مقابل وردربرمن رسانده بود. برای ساعت ۲ بعدازظهر، مصاحبه‌ای در یک سوپرمارکت متعلق به یکی از اسپانسرهایش در محله بوگن‌هاوزن مونیخ برنامه‌ریزی شده بود؛ سوپرمارکتی که آن روز به‌طور ویژه و فقط به خاطر حضور ستاره‌ی بایرن باز شده بود. مصاحبه قرار بود در یکی از زمان‌های استراحت بلند او انجام شود.
من تصمیم می‌گیرم یک ساعت زودتر برسم، چرا که آن روز، روز بسته شدن نسخه نهایی «اشپورت بیلد» بود. مولر دفتر یادداشت و موبایل مرا کنار می‌زند، چند برگ کارت بازی بیرون می‌آورد و با لبخندی پهن می‌گوید: «بالاخره می‌تونیم شروع کنیم – با بازی شاف‌کوپف (نوعی بازی کارتی سنتی آلمانی). هنوز یه نفر کم داشتیم. مصاحبه که تا یک ساعت دیگه‌ست…»
بدیهی‌ست که حتی برای انجام مصاحبه هم بازی کارتی را قطع نکرد. وقتی بالاخره نوبت نوشتن مصاحبه می‌رسد، توماس مرا کنار می‌زند و می‌گوید: «حالا من باید تأییدش کنم.» با خنده جمله‌ی اول را حذف می‌کند، جمله‌ای که می‌توانست تیتر اصلی باشد. با لحنی جدی اما شوخ می‌گوید: «این رو هرچند گفتم، ولی بهتره چاپش نکنیم.»
دو جمله‌ی دیگر با پتانسیل تیتر صفحه اول هم به سرنوشت مشابهی دچار می‌شوند. توماس انگشتش را بر دکمه حذف نگه داشته بود که ناگهان رو به من کرد و با خنده گفت: «اگه این یکی رو هم حذف کنم، دیگه تیتر داغی نمی‌مونه برات.» بعد خندید – و اجازه داد همان جمله در مصاحبه باقی بماند.
چهارشنبه‌ی بعد، «اشپورت بیلد» با این تیتر منتشر شد: «مولر: حالا من حرف می‌زنم! هیچ تیمی در اروپا به خوبی بایرن نیست.»
توضیح خبرورزشی: منتظر مطالب تکمیلی باشید
