عصر ایران - حیدر رقابی در سالن انتظار فرودگاه مهرآباد این پا و آن پا می‌کند زمان زیادی ندارد و باید حتماً قبل از سوار هواپیما شدن و ترک همیشه ایران به مقصد آمریکا به مجید وفادار آهنگساز مشهور و دوست نازنینش زنگ بزند. بالاخره در صف طولانی تلفن نوبت او می‌شود شماره را می‌گیرد بعد از لحظاتی آن طرف خط مجید وفادار گوشی را بر می‌دارد رقابی طاقت نمی‌آورد و می‌زند زیر گریه و می‌گوید:
قلم و کاغذت رو بیار مجید لحظاتی بعد او شروع به خواندن آخرین ترانه‌اش می‌کند:
مرا ببوس، مرا ببوس
برای آخرین بار، تو را خدا نگهدار، که می‌روم به سوی سرنوشت
بهار ما گذشته، گذشته‌ها گذشته، منم به جستجوی سرنوشت
در میان توفان هم‌پیمان با قایقران‌ها
گذشته از جان باید بگذشت از توفان‌ها
به نیمه شب‌ها دارم با یارم پیمان‌ها
که بر فروزم آتش‌ها در کوهستان‌ها
حیدر رقابی گوشی را می گذارد و مجید وفادار در چند روز آینده روی این ترانه آهنگی می سازد و حسن گل نراقی هم خواننده آن می شود و بدین ترتیب ترانه «مرا ببوس» وارد حافظه جمعی ایرانیان می شود.
اما واقعا چرا حیدر رقابی شاعر و مبارز سیاسی و متخلص به «هاله» کارش به تبعید و جلای وطن رسید.
اسفند سال 1331 است و دفتر روزنامه شاهد و حزب زحمتکشان ملت ایران به رهبری شخصیت پر رمزو راز تاریخ معاصر یعنی دکتر مظفر بقایی
به سنت همیشه پر هیاهو.
میانه دکتر مصدق و دکتر بقایی بعد از تقاضای دکتر مصدق برای تمدید اختیارات دولت بهم خورده است و دیگر حتی جواب سلام همدیگر را هم نمی دهندو مدتی است گوشهای دکتر بقایی را از این پر کرده اند که خبر نداری حیدر خان رقابی خواهر زاده محمدحسن شمشیری صاحب مشهور چلوکبابی شمشیری که دوست نزدیک دکتر مصدق است علیه تو در جلسات شاخه های محلی حزب زحمتکشان صحبت می کند.
دکتر بقایی هم به مانند همیشه بر اعصاب خود مسلط مانده است و تصمیم گرفته است تا صبر کند و ببیند این مساله از کجا آب می خورد.
وقتی علی زهری دست راست دکتر بقایی برای او خبر می آورد که دکتر حسین فاطمی یار نزدیک دکتر مصدق در هفته چند بار حیدر رقابی را به حضور می پذیرد. دیگر کاسه صبر دکتر بقایی لبریز می شود.
حالا صحنه آماده یک درام مهیج از نوع دکتر بقایی و رفقا ست.
حیدر رقابی را از مقابل خانه اش در خیابان زرتشت تهران می دزدند و به دفتر حزب تو درخیابان هدایت می آورند و علی زهری هم دادگاه را رسمی اعلام می کند.
در این دادگاه طولانی و نفس گیر حیدر رقابی به تمام ارتباطات خود با دکتر فاطمی و دکتر مصدق اشاره می کند و به نوعی از باورهای خود در حمایت از دکتر مصدق و جبهه ملی دفاع می کند. در پایان جلسه هم سران حزب زحمتکشان ملت ایران حکم اخراج رقابی را از حزب و روزنامه امضا می کنند.
حیدر رقابی هم بعد ها به خاطر همین حمایت ها از جبهه ملی و نهضت ملی شدن نفت به زندان هم افتاد و در سال 34 با وساطت دایی اش شمشیری با این شرط از زندان آزاد شد که از ایران برود و او هم برای ادامه تحصیل به آمریکا رفت و با پیروزی انقلاب در سال 1357 به ایران بازگشت و در سال 1366 بر اثر سرطان طحال فوت کرد در گورستان ابن بابویه در کنار مزار دایی اش به خاک سپرده شد.
