به گزارش رکنا، زمانی که چتربازان اقدام به پرش از هواپیما می‌کنند، سرعت هواپیما معمولاً بین ۸۰ تا ۱۱۰ مایل بر ساعت بوده و ارتفاع پرش بین ۱۰ تا ۱۳ هزار پا است. شرایط چتربازی در هواپیماهای مخصوص کاملاً متفاوت بوده و در مقایسه با چتربازی از سکوی ثابت که معمولاً در ارتفاع ۳۵۰۰ پا انجام می‌شود، پیچیدگی‌های بیشتری دارد. همچنین، چتربازان مبتدی اغلب همراه با مربی یا گروهی آموزش‌دیدگان این کار را تجربه می‌کنند تا از خطرات احتمالی جلوگیری شود.
پرش‌هایی که از هواپیما انجام می‌شوند به صورت گروه‌های کوچک صورت می‌گیرد. برای جلوگیری از برخورد بین افراد، آنها باید با فاصله‌ای مشخص اقدام به پرش کنند؛ این فاصله می‌تواند بین ۲۰۰ تا ۵۰۰ متر باشد. همچنین ضروری است که چتربازان در زاویه مناسب از هواپیما قرار داشته باشند تا برخوردهای احتمالی به حداقل برسد.
افراد حرفه‌ای که در ارتفاع بالای ۱۵ هزار پا چتربازی می‌کنند، با خطراتی مانند کمبود اکسیژن (هیپوکسی) مواجه هستند. برای کاهش این خطر، برخی از آنها تجهیزات مانند کپسول اکسیژن همراه دارند. گفتنی است وزن چتر نجات معمولاً حدود ۱۹ کیلوگرم است که علاوه بر سنگینی، هزینه قابل توجهی نیز دارد. lt;
ویژگی‌های کلیدی هواپیماهای مسافربری از جمله معروف‌ترین هواپیماهای مسافربری جهان می‌توان به بوئینگ ۷۳۷ اشاره کرد. این هواپیما معمولاً قابلیت حمل حدود ۲۰۰ نفر را دارد که شامل خدمه نیز می‌شود. بوئینگ مدل ۸۰۰-۷۳۷ با سرعتی نزدیک به ۶۰۰ مایل بر ساعت، در ارتفاع ۳۵ هزار پایی پرواز می‌کند. ارتفاع بالا و سرعت زیاد این هواپیماها دو عاملی هستند که استفاده از چتر نجات را تقریباً غیرممکن می‌سازند.
چرا با وجود پیشرفت‌های فناوری و تجهیزات مدرن، هواپیماهای مسافربری از چتر نجات استفاده نمی‌کنند؟ در ادامه به چند دلیل کلیدی اشاره شده است: نیاز به آموزش دقیق تجربه چتربازی نیازمند آموزش‌های مفصل و عملیاتی است که در سفرهای هوایی امکان‌پذیر نیست. مسافران باید مراحل استفاده از چتر، نحوه صحیح پوشیدن آن و زمان باز کردن چتر را به درستی یاد بگیرند، که در شرایط اضطراری و استرس‌زا مانند سقوط هواپیما، آموزش صحیح بسیار دشوار خواهد بود.
دشواری ایجاد نظم در شرایط بحرانی، ایجاد نظم میان مسافران چالش‌برانگیز است. افراد ممکن است در لحظات بحران دچار وحشت شوند که این موضوع موجب بی‌نظمی شده و احتمال برخورد بین مسافران را افزایش می‌دهد. همچنین فاصله‌گذاری مناسب هنگام پرش غیرممکن به نظر می‌رسد.
فضای محدود هواپیما تجهیزات چتربازی شامل چتر نجات، کلاه ایمنی و ابزارهای سنجش ارتفاع، فضای بسیاری را اشغال می‌کنند و وزن قابل توجهی نیز به هواپیما اضافه می‌کنند. طراحی حال حاضر هواپیماها ظرفیت کافی برای پذیرش چنین تجهیزات حجیمی را ندارد.
محدودیت پرش در زمان پرواز بر اساس آمار، بیشتر سوانح هوایی در زمان اوج‌گیری یا فرود رخ می‌دهند و نه در ارتفاع ثابت. پرش از هواپیما در ارتفاع ثابت به دلیل موقعیت زمانی محدود بسیار دشوار است و خطرات فراوانی برای مسافر و هواپیما به‌همراه دارد.
چالش‌های پرواز در ارتفاع بالا هواپیماهای مدرن در ارتفاع ۳۵ هزار پایی حرکت می‌کنند که شرایطی بسیار سخت برای چتربازی محسوب می‌شود. در این ارتفاع، افراد به تجهیزات پیشرفته مانند ماسک اکسیژن، لباس مناسب پرواز و کلاه ایمنی نیاز دارند. علاوه‌بر‌این، سرعت بالای هواپیما نیز می‌تواند موجب برخورد و آسیب جدی به مسافران شود.
در سال‌های اخیر، تحقیقاتی در راستای طراحی چتر نجات برای هواپیماهای کوچک انجام شده است. برای مثال، در سال ۲۰۱۳ سیستمی به کار گرفته شد که یک هواپیمای کوچک با ظرفیت ۵ نفر توانست با موفقیت از این فناوری استفاده کند. امید است که با پیشرفت‌های تکنولوژی، این سیستم‌ها روزی برای هواپیماهای بزرگ نیز اجرایی شده و به کاهش خسارات ناشی از سوانح هوایی کمک کند.
