به گزارش همشهری‌آنلاین، این روزها در استقلال فضای بسیار مثبتی پیرامون حضور مجتبی جباری وجود دارد. شماره۸پیشین آبی‌ها که یکی از بهترین هافبک‌های تاریخ این باشگاه به شمار می‌رود، از چندی قبل به‌عنوان دستیار میودراگ بوژوویچ به کادرفنی تیم اضافه شد و پس از اخراج مربی اهل مونته‌نگرو، به‌عنوان سرمربی موقت تا پایان فصل جای او را گرفت. جباری در نخستین گام موفق شد پیکان را ببرد و ضمن آشتی‌دادن استقلال با برد بعد از ۹بازی، تیمش را به نیمه‌نهایی جام‌حذفی برساند. بعدتر هم در لیگ برتر شاهد برتری ۵بریک این تیم برابر آلومینیوم اراک بودیم که شاید جذاب‌ترین نمایش فصل استقلال هم بود. همه اینها باعث شده نگاه‌ها به جباری خیلی مثبت باشد و برخی حتی خواهان ادامه حضور او برای فصل بعد باشند، مخصوصا که جباری جزو چهره‌های متین و موقر فوتبال ایران است که محبوبیت فرارنگی دارد. در عین حال اما شکل‌گیری این فضا، هم فرصت است و هم تهدید. چرا؟ بیایید با هم مرور کنیم.
چرا فرصت است؟
چه چیزی بهتر از اینکه یکی از بزرگان باشگاه که چهره مقبولی هم دارد، یک مربی تازه‌نفس است و از اشتیاق به آموختن هم بهره می‌برد، با حمایت هواداران سرمربی استقلال باشد و فصل جدیدی را در تاریخ آبی‌ها رقم بزند؟ اتمسفر کنونی شکل گرفته در اطراف جباری، بسیار زیباست و می‌تواند موانع موفقیت او را کمرنگ و ضعیف کند. مجتبی در شرایطی هدایت تیم را بر عهده گرفته که استقلال از مدت‌ها قبل لیگ را از دست داده بود. بنابراین مسابقات تشریفاتی آبی‌ها در این چارچوب، فرصت خوبی برای مشق تاکتیکی او به شمار می‌رود؛ کم‌هزینه و بدون فشار. مثلا اعتماد به بازیکن جوانی مثل ضرغام سعداوی می‌تواند در همین چارچوب تحلیل شود. طبیعی است که شما در کورس قهرمانی یا سهمیه نمی‌توانستی تا این حد ساده ریسک کنی. از سوی دیگر برنامه استقلال در جام‌حذفی هم به شکل معجزه‌آسایی آسان رقم خورده. جباری پیکان لیگ یکی را در آزادی برد و به‌زودی با صنعت نفت، دیگر تیم دسته‌اولی در تهران بازی خواهد کرد. پرسپولیس، تراکتور، سپاهان و... هم اوت شده‌اند و او برای قهرمانی در جام‌حذفی حداکثر ملوان یا گل‌گهر را در پیش دارد. فتح این جام می‌تواند جایگاه جباری را محکم کند و باعث شود او فصل جدید را پرقدرت شروع کند.
چرا تهدید است؟
ممکن است داستان به همین زیبایی‌هایی که فکر می‌کنیم هم نباشد. حقیقت آن است که جباری مربی کارنامه‌دار و امتحان پس‌داده‌ای نیست و غیرازیک دوره نه‌چندان طولانی و موقت روی نیمکت نیروی زمینی، سابقه دیگری ندارد. این دو پیروزی هم -مخصوصا مقابل آلومینیوم که پرگل و جذاب از کار در آمد- کلا آنقدر دستاورد بزرگی نیست که نکته خاصی را اثبات کند. فراموش نکنیم سهراب بختیاری‌زاده هم وقتی به‌عنوان سرمربی موقت استقلال برگزیده شد و ۳-۲بازی را برد، همین فضا پیرامون او شکل گرفت، اما باخت به ذوب‌آهن همه‌چیز را به هم ریخت. بنابراین تحسین‌های شتاب‌زده، می‌تواند با نخستین ناکامی به شماتت‌های زودهنگام تبدیل شود. از سوی دیگر حتی قهرمانی جباری در جام‌حذفی هم با این قرعه، شاید خیلی شایستگی فنی او را نشان ندهد. در این صورت بیم آن می‌رود که استقلال پروژه انتخاب سرمربی خارجی را به کلی لغو و فصل تازه را با جباری شروع کند، اما گذر زمان خیلی زود نشان بدهد او گزینه مناسبی برای بلندمدت نبوده. در این صورت استقلال بعد از این همه سال اذیت شدن، یک فصل دیگر را هم مفت و مسلم از دست خواهد داد که اصلا قابل تحمل نیست. هر چه هست، به‌نظر می‌رسد مدیران استقلال به دور از هیاهو، در فضایی آرام و منطقی و با واقع‌گرایی کامل باید در مورد نیمکت تیم‌شان تصمیم بگیرند. این‌طور که از باشگاه استقلال خبر می‌رسد آنها هنوز بی‌خیال گزینه خارجی نشده‌اند و قصد دارند برای فصل آینده هرطور شده یک‌مربی بزرگ اسمی را به تیم‌شان بیاورند. هرچند آنها پس از موسیمانه هم سراغ گزینه‌های اسمی رفتند اما در نهایت این بوژوویچ بود که هدایت آبی‌پوشان را برعهده گرفت و پس از مدتی بدون حتی یک برد از این تیم رفت.
