این که چرا سیاست خارجی ما خوب کار نمی کند، بیش از هر چیزی به گفتمانی برمی گردد که بر این عرصه حاکم است. گفتمانی که منافع ملی را نمی بیند و به جای آن، درگیر امت گرایی است. بد نیست در این باره ، به گفت و گوی چند سال قبل حمید ابوطالبی - معاون سیاسی دفتر ریاست جمهوری دولت روحانی با خبرآنلاین اشاره کنیم که گفته بود: حوزه علمیه طرحی برای الگوی ایرانی اسلامی پیشرفت نوشته است که آن را جزء افتخارات خود می داند. سیاست خارجی این طرح محدود شده است به «حضور و پرداختن به سرزمین‌های جغرافیای ظهور».
یعنی سیاست خارجی ما باید محدود شود به چند کشور عراق، لبنان، سوریه و یمن و ... آیا این می شود سیاست خارجی؟
فرض کنید ما با عراق به عنوان یک کشور شیعه که جزء جغرافیای ظهور است در زمینه‌های مختلف دچار تعارض منافع بشویم، آن وقت وقتی تعارض منافع بین ما و عراق پیش بیاید؛ اولویت ما منفعت ایران است یا عراق؟ یا منفعت ظهور؟
منفعت ملت را در نظر می گیریم یا امت را؟ اگر منفعت امت را در نظر بگیریم پس چرا همین کشور عراق پول‌های ما را به خاطر تحریم‌های آمریکا به ما پس نمی‌دهد؟ چرا ما نمی‌توانیم مشکل گاز خود را با عراق حل کنیم؟ اگر ما منفعت امت شیعه را مد نظر داریم پس چرا کشور یمن را به دست عربستان رها کردیم؟
الان تمام مزیت‌های کشور ما به جیب کشورهای همسایه می‌رود. وقتی بندر فاو عراق توسعه پیدا کند و راه ترانزیتی از عراق به اروپا شکل بگیرد، مزیت ملی ترانزیتی ما چه می شود؟
