جمعی از خانواده‌های کرمانی که فرزندان خود را برای سفر اردویی و یافتن نشاط و شادابی روانه کرده بودند، حالا داغدار فرزندان درگذشته خود بر اثر این حادثه ناگوار هستند و آن‌ها دیگر هیچ‌وقت فرزند خود را نخواهند دید.

 

به گزارش سرویس اجتماعی تابناک، اندوه پدرها و مادرهای داغدار کرمانی، حالا اندوه همه پدر و مادرهایی است که از دانش‌آموزی در خانه دارند و هر روز آن‌ها را به امید بازگشت سالم و با روحیه به آغوش خانواده روانه مدرسه می‌کنند. آن‌ها نیز حالا دل‌نگرانی‌هایی دارند. سایت تابناک نیز با اندوه فراوان، خود را شریک اندوه خانواده‌های داغدار می‌داند و صمیمانه برای این عزیزان صبر آرزومند است. پیگیری وضعیت این خانواده ها و برخورد با عوامل و مقصرین هم، حداقل وظیفه رسانه ای خود نی دانیم.

 

پیام‌های صادره بعد از این حادثه ناگوار که از سطح استان تا سطح ملی را دربر گرفت و حتی به جاهای دیگری مانند جشنواره فیلم فجر نیز کشید، برخی از بازیگران و هنرمندان در حاشیه این جشنواره از سوگ کرمان در غم فرزندان درگذشته و نگرانی از حال مجروحان و آسیب‌دیدگان سخن گفتند و اتفاقاً حداقل انتظارات نیز همین است. اتفاقی که متأسفانه در قبال فجایع بیمارستانی اخیر که در نوع خود اتفاقی عجیب و اندوهناک بود، رخ نداد. این فجایع منجر به نابینا شدن ۹ نفر در یک روز و در یک اتاق عمل و یا از دست رفتن جان چندین بیمار سرطانی و بدتر شدن حال بسیاری از آن‌ها به دلیل استفاده از آب مقطر به جای داروی شیمی‌درمانی شد و نیز برخی دیگر از اتفاقات ناشی از سهل‌انگاری و احتمالاً عامدانه، هیچ‌گاه واکنشی از سوی مسئولان را به همراه نداشت.

 

در ماجراهای بیمارستان‌های چشم‌پزشکی، ما شاهد هفتاد روز سکوت و بی‌خبری مدیران بیمارستان بودیم و وقتی جزئیات خبر را خبرنگار تابناک فاش کرد، این رسانه بود که از سوی عوامل بیمارستان، نمایندگان مجلس مرتبط با بیمارستان و دیگران به عنوان تخریب‌کننده وجهه سلامت کشور و تشویش‌گر افکار عمومی معرفی شدند و هیچ‌گونه پیام عذرخواهی و مسئولیت‌پذیری از آن‌ها صادر نشد. اولین و مهم‌ترین اظهار نظر آن‌ها طبیعی بودن یک اتفاق غیرطبیعی بود که تأکید داشتند این حوادث رخ داده و باز هم رخ خواهد داد.

حال جای طرح این سؤال است؛ مگر حادثه ناگوار دانش‌آموزان کرمانی، تنها حادثه از این دست و آخرین آن‌هاست؟ متأسفانه از این حوادث نیز در جامعه هرازگاهی اتفاق می‌افتد. اما چرا در برابر این اتفاق، همه از پایین‌ترین مدیر تا رئیس‌جمهور در اسرع وقت واکنش نشان دادند و موضوع به سرعت مقصرین خود را پیدا کرده است، اما در برابر آن اتفاق دیگر، هیچ‌یک موضعی که تسلای خاطر افراد نابینا شده و خانواده‌های قربانیان باشد، از خود بروز ندادند؟ حتی در پی‌گیری‌های خبرنگاران نیز از آن طفره رفتند.

 

قطعاً موضوع مرگبار بودن حادثه در برخی از این فجایع بیمارستانی با حادثه کرمان فرقی ندارد. حتی نابینا شدن به یکباره چندین نفر در یک روز و در یک بیمارستان، فاجعه کوچکی نیست. اما کدام دلیل باعث می‌شود که در یکی از این حوادث، همه احساس مسئولیت می‌کنند و در دیگری، هیچ‌کس زیر بار مسئولیت و حتی یک موضع‌گیری ساده نمی‌رود؟