حالا که بعد از ۴۲ سال خانه‌ام را ترک می‌کنم، وجدانم راحت است چرا که همه می‌دانند با تمام وجود، عمر و جوانی‌ام را در خدمت به این مجموعه و تربیت نیروهای کارآمد آن گذاشتم. البته ما در ابتدای بنیان‌گذاری «فیلم امروز»، مثل گذشته طی اقرارنامه‌ای، متعهد شدیم که در امور معنوی و مالی آن شریک باشیم اما با گذر زمان، نگاه شریکم به‌تدریج تغییر کرد و من هم برای آنکه سدی در برابر موفقیت‌های بیشتر این کانون خوشنام مطبوعاتی نباشم، قلبم را در خانه‌ام جا گذاشتم و بعد از ۴۲ سال از این کشتی پیاده شدم. در دوره اول فقط مرگ زنده‌یاد مهرابی و نگاه سیاسی وارث‌ او، باعث ترمزی در ادامه راه شد و در دوره تازه، بعد از فقط سه سال.  آرزو می‌کنم این واحد مطبوعاتی با کنار رفتن شریک سوم، با مدیریت مستقل آقای گلمکانی، موفق‌تر از گذشته به راهش ادامه دهد. به دستان پرمهر شما که سال‌ها با شور و مهر در کنارمان بوده‌اید، بوسه می‌زنم و به گذشته‌ای که در شرایط جنگ و موشک‌باران و بمب و تحریم و بی‌کاغذی و بی‌پولی، با تمامی ناسازگاری‌ها، مشکلات را پشت سر گذاشتیم، افتخار می‌کنم. هرچند همان زمان هم فشارهای کشنده‌ای را برای حفظ این مشارکت، تحمل کردم و مانع فروپاشی آن شدم. اعتراف می‌کنم که این جدایی برایم مثل مرگ یکی از عزیزانم تلخ است، اما گویی «یک پایان تلخ، بهتر از تلخیِ بی‌پایان است‌».

به سهم خودم از تمامی دوستان نویسنده و همکاران عزیزی که سال‌ها درکنارمان بوده‌اند، ممنون و سپاسگزارم. آرزو می‌کنم چنانچه خدای نکرده در جریان کار کوچک‌ترین دلگیری‌ از این حقیر در دلشان مانده، حلالم کنند.»