به گزارش روز سه شنبه ایرنا از سازمان حفاظت محیط زیست، مهدی خادم ثامنی مدیر مرکز منطقه ای بازل و استکهلم در تهران گفت: مرکز منطقه ای کنوانسیون های بازل و استکهلم در ایران با هدف آموزش و انتقال فناوری به منظور مدیریت صحیح پسماندهای مشمول کنوانسیون ها اقدام به برنامه ریزی جامع در خصوص فعالیت های آتی خود کرده است.

وی ادامه داد: با توجه به مصوبات جلسه کمیته راهبردی ‪ منطقه‌ای دی ماه امسال، نخستین کمیته فنی با حضور نمایندگان کشورهای عضو و غیر به منظور تبادل اطلاعات و بررسی امکان همکاری های منطقه ای با هماهمگی مرکز منطقه ای و دبیرخانه کنوانسیون های بازل، استکهلم و  روتردام  برگزار شد..

بررسی سامانه جامع محیط زیست انسانی 

مدیر مرکز منطقه ای بازل و استکهلم در تهران گفت: «سامانه جامع محیط زیست انسانی» به عنوان یکی از پروژه پیشنهادی به کشورهای زیر مجموعه به منظور بهبود و ارتقاء در مدیریت صحیح دفع نهایی پسماندهای خطرناک و سایر پسماندها به عنوان یکی از مباحث اصلی مورد بحث و تبادل نظر قرار گرفت.

وی افزود: مقرر شد در صورت درخواست کتبی آن کشورها و مهیا بودن زیر ساخت های لازم، جلسات فنی و دوره‌های آموزشی تخصصی مرتبط با این سامانه با هماهنگی معاونت محیط زیست انسانی، دبیرخانه کنوانسیون‌ها و مرکز منطقه ای برای کشورهای عضو و غیر عضو  برگزار شود.

کنوانسیون بازل

در پی تدوین قوانین زیست محیطی در کشورهای توسعه یافته برای محدود کردن پسماندهای خطرناک، هزینه امحای آنها به میزان چشمگیری افزایش یافت، تاجران مواد سمی در پی یافتن راهی کم‌هزینه‌تر، انتقال پسماندهای خطرناک به کشورهای در حال توسعه و کشورهای اروپای شرقی را در پیش گرفتند، از این رو در پاسخ به نگرانی‌های عمومی و بین‌المللی در ۲۲ مارس سال ۱۹۸۹ به منظور کنترل حمل و نقل برون مرزی پسماندهای خطرناک و دفع اصولی آنها توسط برنامه زیست محیطی سازمان ملل (UNEP) معاهده موسوم به «کنوانسیون بازل» به تصویب کشورهای عضو رسید و در پنجم می سال ۱۹۹۲ لازم الاجرا شد. ایران نیز در سال ۱۳۷۱ با تصویب این کنوانسیون در مجلس شورای اسلامی به عضویت «کنوانسیون بازل» درآمد.

کنوانسیون بازل شامل ۲۹ ماده و ۹ الحاقیه و شاکله آن بر این اصل استوار است که تمام انتقالات برون مرزی پسماندهای خطرناک مشمول مفاد کنوانسیون بازل فقط در میان کشورهای عضو و با رعایت مفاد آن و تنها در صورت وجود مدیریت صحیح زیست محیطی پسماندهای مربوطه در کشور مقصد (پذیرنده پسماندهای مذکور) امکان پذیر است.

کنوانسیون استکهلم

کنوانسیون استکهلم یک توافق بین المللی قانونی در خصوص آلاینده های آلی پایدار (POPs) است و انگیزه پیدایش آن از اجلاس زمین در سال ۱۹۹۲ آغاز شد، در سال ۱۹۹۵ شورای حکام برنامه محیط زیست سازمان ملل(UNEP ) برای عملکرد جهانی راجع به POPs که به عنوان مواد شیمیایی پایدار در محیط زیست، تجمع پذیر در زنجیره غذایی و دارای اثرات مضر بر سلامتی انسان ومحیط زیست تعریف می شوند، فراخوانی را اعلام  کردند، در پی آن نشست بین الدولی راجع به ایمنی مواد شیمیایی(IFCs) و برنامه بین المللی برای ایمنی مواد شیمیایی (IPCs ) یک برنامه ارزیابی را از ۱۲ ماده خطرناک تدارک دید.

گفت وگو برای کنوانسیون استکهلم درخصوص POPs در بیست و سوم می ۲۰۰۱ در استکهلم سوئد به پایان رسید، در ۱۷ می ۲۰۰۴ با شرکت ۱۵۱ کشور مفاد آن امضاء و مورد تایید و تصویب قرار گرفت، ایران نیز در سال ۲۰۰۱ این کنوانسیون را امضاء کرد و در فوریه سال ۲۰۰۶ به آن ملحق شد.

امضاء کنندگان بر ممنوعیت استفاده از ۹ ماده شیمیایی از گروه Dirty Dozen ، محدودیت استفاده از ددت برای کنترل مالاریا و کاهش تولید ناخواسته دیوکسین و فوران توافق کردند.

کنوانسیون روتردام

کنوانسیون روتردام با هدف تقسیم مسوولیت و تلاش برای همکاری میان کشورهای عضو در تجارت بین المللی مواد شیمیایی خطرناک به منظور حفظ سلامت بشر و محیط زیست در سال ۱۹۹۸ شکل گرفت و در سال ۲۰۰۴ لازم الاجرا شد.
ایران نیز در سال ۱۳۸۱ به کنوانسیون روتردام پیوست و اکنون ۱۵۴ کشور عضو آن هستند، در حال حاضر تجارت بین المللی ۴۷ ماده شیمیایی و آفت کش خطرناک تحت مفاد قانون کنوانسیون رودترام در کشور تحت نظارت و کنترل است.