با چشمه‌هایش نسبت دارند. تکیه‌گاه بودن و ماندنشان است. سربرآورده خاکی از دل کوهستان که ییلاق یادهای سبز این مردم است. «گلیل» همان که برای مردم عشایر این استان گلِ ایل بوده، زیبا نامِ دیار آراسته این مردم است.
گلیل(دیار کرمانج‌ها) دشتی بلند است. در شمال شیروان در استان خراسان شمالی، که عطر گل‌هایش، زلالیِ چشمه سارانش، قد برافراشتگی برخی سروهای به یادگارمانده از جور تبر هیزم شکنانش، شتاب قوچ اوریال و پرواز عقاب و کبک‌هایش، تماشایی است. با خنک نسیم و هوایی که حسرت دل‌ها در تابستان است.
عشایر خراسان شمالی در ترانه‌هایشان، در تاریخ و بودنشان، در رزم و وطن پروریشان و در خشم خونین برنوی دیروز اجدادشان این خاک را، این خطه را «گلیل» نامیده‌اند و می‌نامند.
گلیل را کسانی می‌شناسند که غیرت بزرگ مرزدارانی چون «سردار عیوض» را شناخته باشند! کسانی که بدانند «زاوه خوینی» یا «دره خونین» یعنی چه! کسانی که بدانند این مردم، این ایلیاتیان مرزدار روزهای سیاه رفته بر آنان چه عشق و امید و حسرت‌هایی از «گلیل» و با «گلیل» در دل دارند!
مردم عشایر این استان از آن روز که چشم بر این خاک گشوده‌اند، این دیار را گلیل نامیده‌اند، گلیل یادآور تاریخ و هویت و حماسه و میهن دوستی این مردم است.
گلیل، گلِ زیبای ایل! گل زیبای زندگی که در هر بهار دریای دل را به سمت خویش می‌خواند و بخشی‌ها، با شکوهی شیرین در ترانه‌ها به سبزه می‌نشانندش و رهگذران را سیر نوش زلال چشمه‌های روان از دل سپید برف‌هایش می‌کنند.
گلیل بی تاب مثل مرخ‌هایش(درخت اُرس)، مثل آهوان، قوچ اوریال، پرنده همایش، مثل نسیم و چشمه هایش، مثل دل مردمش بی تاب است! بی تاب حضور گردشگران.
گلیل سرزمینی که با عنوان ذخیرگاه زیست کره آن را می شناسند که علاوه بر بکر بودن منطقه، تنوع گیاهی و جانوری، تنوع قومیتی نیز آن را منحصر به فرد کرده است.
گلیل سرزمین کبک دری(بزرگترین کبک ایرانی) سرزمین عاشقی عشایر صلح جو که می خواهند آن را پارک مرزی صلح و دوستی کنند.
گفتنی است، در این ذخیره گاه زیست کره حدود ۳۰۰ گونه گیاهی و ۳۰۰ گونه جانوری در حال زیست است و مساحت آن به حدود ۱۴۴ هکتار می رسد.
انتهای پیام
