همچنین رسالههای وی که شامل «مقاصد الحان»، «جامع الحان» و «شرح ادوار رساله صفیالدین ارموی» است از نظر نثر فارسی در روزگار تیموریان بسیار حائز اهمیت است. از طرف دیگر، عبدالقادر مراغی خوشنویس بوده و از آنجا که در زمان تیموری خط نستعلیق به تدریج جایگزین تمام خطهای ماقبل خودش میشد، وی تمام رسالههایش را به خط زیبای نستعلیق در دوران اول این خط مینوشت که بعدها این خط سمبل زیباییشناسی خط ایرانی در دوران صفوی و پس از آن است. معمولا اولین نسخههای رسالههای مراغی به خط خود مراغی است که این کتابها بعضا در کتابخانه آستان قدس رضوی، کتابخانه «توپ کاپی» در استانبول، کتابخانه «لایدن» در هلند، کتابخانه دانشگاه الازهر در مصر و غیره نگهداری میشود.
عبدالقادر مراغی موسیقیدان، نوازنده و هنرمند ایرانی قرن نهم هجری بوده است. وی علاوه بر اینکه نویسنده چندین کتاب مهم در زمینه موسیقی و نیز نوازنده چیرهدست عود بوده، در مراحل مختلف زندگیاش در دربارهای بغداد، بصره و در نهایت در هرات نزد شاهرخشاه تیموری مشغول به کار بوده است. شخصیت او نزد ترکان عثمانی از نقش اصلیاش بهعنوان نوازنده، آهنگساز و نظریهپرداز بسی فراتر رفته و تبدیل به یک اسطوره شده است. امروز حدود سی قطعه در رپرتوار موسیقی عثمانی وجود دارد که منسوب به اوست و بسیاری از موسیقیشناسان، آنها را دارای اصالت تاریخی میدانند.
