به گزارش خبرگزاری صدا و سیما به نقل از نیواطلس، چسب در آب وهوای خشک به راحتی می‌چسبد، اما حفظ پیوند‌های آن در زیرآب کار سختی است. در همین راستا یک چسب زیستی ابداع شده که نه تنها زیر آب می‌چسبد بلکه هنگام فرورفتن به عمق، قدرت چسبندگی آن نیز بیشتر می‌شود.
این چسب غیر سمی توسط گودران اشمیت و همکارانش در دانشگاه پوردو آمریکا ساخته شده است. ماده اولیه ساخت آن زئین (پروتئینی که از ذرت گرفته می‌شود) و اسید تانیک است که از گال‌های پوست درخت بلوط به دست می‌آید.
هنگامیکه چسب بین دو شیء قرار می‌گیرد و زیر آب فرود برده می‌شود، یک پوسته نازک روی آن شکل می‌گیرد. این پوسته با انگشت می‌شکند. آب اطراف نیز ممکن است وارد چسب شده و قدرت پیوند آن را بیشتر کند.
حداکثر میزان پیوند در آب با دمای بالای ۳۰ درجه سانتیگراد روی می‌دهد. هرچند دلیل واقعی این واکنش کاملا مشخص نیست، اما اشمیت معتقد است اسید تانیک دلیل اصلی چسبندگی سطوح است و مولکول‌های آن شبیه چسب‌های طبیعی هستند که صدف‌های دوکفه‌ای برای چسبیدن به صخره‌های زیر آب از آن استفاده می‌کنند.
اشمیت می‌گوید: هنگامیکه یک تخم مرغ خام در آب گرم انداخته می‌شود، یک پوسته آشکار اطراف تخم مرغ ایجاد می‌شود، ولی داخل آن خام است. اگر آب گرم و نه داغ باشد، پوسته اطراف تخم مرغ نازک می‌شود و ممکن است با نوک چنگال شکسته شود. هنگامیکه چسب بین دو لایه قرار می‌گیرد، مشابه وضعیتی است که تخم مرغ پخته بین دو تکه نان قرار داده شود.
به گفته اشمیت تولید این چسب خارج از محیط آزمایشگاهی راحت است و با استفاده از مواد ارزان قیمت و حافظ محیط زیست تولید می‌شود. همچنین می‌توان آن را در موارد مختلف مانند صنعت ساختمان سازی، فرایند‌های پزشکی زیستی و دندانپزشکی یا حتی احیای مرجان‌ها استفاده کرد.