فئودالیسم چیزی فراتر از شوالیه‌های شجاع و سامورایی‌‌های قهرمان بود؛ این شیوه زندگی همراه با نابرابری شدید، فقر و خشونت بود. جوامع فئودال ژاپنی و اروپایی بر اساس سیستم طبقات موروثی بنا شده بودند. اشراف در رأس قرار داشتند و پس از آن جنگجویان و کشاورزان مستاجر یا رعیت قرار داشتند. تحرک اجتماعی بسیار کمی وجود داشت. فرزندان دهقانان، دهقان شدند؛ در حالی که فرزندان اربابان به ارباب و بانو تبدیل می‌‌شدند. (یک استثنای برجسته از این قاعده در ژاپن، تویوتومی هیدیوشی بود که پسر کشاورز به دنیا آمد و برای حکومت بر کشور برخاست.)  هم در ژاپن فئودال و هم در اروپا، جنگ مداوم جنگجویان را به مهم‌ترین طبقه تبدیل می‌کرد. این جنگجویان که در اروپا شوالیه و در ژاپن سامورایی نامیده می‌‌شدند، به اربابان محلی خدمت می‌کردند. در هر دو مورد، رزمندگان مقید به منشور اخلاقی بودند. قرار بود شوالیه‌ها با مفهوم جوانمردی مطابقت داشته باشند؛ درحالی‌که سامورایی‌ها مقید به دستورات بوشیدو، «راه جنگجو» بودند.

 مالکیت، زمین و اقتصاد

عامل اصلی تمایز بین این دو سیستم مالکیت زمین بود. شوالیه‌های اروپایی به‌عنوان پرداختی برای خدمت سربازی خود از اربابان خود زمین به‌دست می‌‌آوردند. آنها کنترل مستقیم رعیت‌هایی را به عهده داشتند که در آن سرزمین کار می‌کردند. در مقابل، سامورایی‌‌های ژاپنی صاحب هیچ زمینی نبودند.