مرتضی سرهنگی نویسنده کتاب تابستان ۱۳۶۹ در مصاحبه اختصاصی با خبرنگار خبرگزاری صدا وسیما گفت: در زیر گونه ادبیات جنگ، ادبیات اردوگاهی یا بازداشتگاهی انسانی‌ترین نوع ادبیات جنگ است.
وی با اشاره به بازگشت اسرا در تابستان ۱۳۶۹ افزود: ما بازگشت اسرایمان را در آن سال در مرز خسروی دیدیم، ولی اینکه چگونه رفتند را ندیدیم، آن ۵۰ هزار اسیرایرانی که از اردوگاه‌های بعث عراق بازگشتند هر کدام یک کتاب بودند که دست ما را در دست دنیایی گذاشتند که ما نمی‌توانستیم آن را ببینیم.
این خبرنگار حوزه دفاع مقدس در ادامه گفت: جنگ برای سربازی که به اسارت در می‌آید تمام نمی‌شود بلکه جنگ برای او عوض می‌شود، وقتی که دستانش را روی سرش میگذارد و از خاک کشورش جدا می‌شود به دنبال سرنوشت نامعلومی میرود، ۲۰ ساله اسیر می‌شود و ۳۰ ساله به کشور باز می‌گردد.
مرتضی سرهنگی که خود سال‌ها روزنامه نگار حوزه جنگ بوده است به تجربیات خودش در برخورد با اسرای عراقی در ایران اشاره کرد و افزود: اسارات یعنی محرومیت از خانواده و همه امکاناتیک زندگی عادی، ولی در بازدید هایم از اردوگاه‌هایی که اسرای عراقی نگهداری می‌شدند شاهد این بودم که ایران اولین کشوری بود که جلوتر از کنوانسیون ژنو حرکت کرد و شرایطی که ایران برای اسرای عراقی فراهم کرده بود از سطح دیگر کشور‌ها بالاتر بود.
وی به حرکت انسان دوستانه ایران در زمان جنگ اشاره کرد و گفت: ایران برخلاف محدودیت‌های کنوانسیون ژنو دیدار خانواده اسرای عراقی با خانواده هایشان را فراهم کرد به همین دلیل خوش رفتاری‌های ارتش ایران بود که موقع بازگشت بسیاری از اسرای عراقی در ایران ماندند.
وی همچنین گفت: همان طور که ما عسلویه و صد‌ها طرح‌های اقتصادی در مناطق جنوبی داریم، آزادگان عزیز هم دارایی ما هستند که باید از آن‌ها و خاطراتشان محافظت کنیم.
کتاب تابستان ۱۳۶۹ نوشته مرتضی سرهنگی است را به تازگی انتشارات سوره مهر منتشر و روانه بازار کتاب کرده است. سرهنگی در این کتاب خاطرات لحظه اسارت ۴۰ آزاده کشورمان را روایت کرده است.