به گزارش خبرنگار خبر گزاری صدا و سیما ؛ انتشارات خط مقدم کتاب «بیست و هفت روز و یک لبخند» را که روایتی از زندگی شهید مدافع حرم، بابک نوری هریس از زبان خانواده و دوستان و هم رزمان شهید است در 216 صفحه منتشر کرد .
شهید نوری هریس دانشجوی بسیجی که داوطلبانه به صفوف رزمندگان مدافع حرم در سوریه ملحق شد و در عملیات آزادسازی منطقه بوکمال در سن ۲۵ سالگی، دعوت حق را لبیک گفت و به شهادت رسید.
صفحه 21 کتاب بیست و هفت روز و یک لبخند
شب است. هیچ ماه و ستاره ای در آسمان نیست. همه جا یکپارچه در ظلمت فرو رفته. لامپ باریکی از طریق سیم به باتری ماشین وصل است و نور اندکش را را ول کرده توی چادر.
بچه ها، روحیه ی خوبی ندارند. صدای انفجار و خونی که روی زمین جاری بود، از ذهن شان محو نمی شود. نظری با دیدن حال بد بچه ها می گوید: برگردید عقب ! شب رو تو گروه ادوات بخوابید!
نگهبانی شبانه روز، جسم بچه ها، و مرگ صمدی، روحشان را اذیت کرده. صدای انفجار، هر لحظه در گوششان تکرار می شود. اولین صحنه ی جنگ را دیده اند و حالا می بینند درد چقدر بیشتر از آن است که شنیده اند.
میانجی و ارجمندفر، بیشتر از بقیه ناراحت اند؛ صمدی، همشهری شان بود. در این مدت، همیشه مواظب آنها بود و دائم میگفت «حیفه شما به دست این اراذل و اوباش اروپا کشته بشید. وجود شریف شما باید تو رکاب امام زمان شهید بشه؛ نه تو جنگ با این نخاله های معتاد که انحراف فکری، اونها رو به این راه کشونده.»، و حالا صمدی خودش به دست این نخاله ها شهید شده بود، و بچه ها دیده بودند و کاری از دست شان برنیامده بود.
بابک روی شانهی ارجمندفر دست می گذارد و می گوید: پاشید برید، داداش! ما جای شما نگهبانی میدیم.
نگاه خیس ارجمندفر، روی صورت به ظاهر آرام بابک می لغزد. از جا کنده می شوند. نظری، رو به بابک می گوید با بچه ها تا گروه ادوات برود و کمی مهمات و خوراکی با خودش بیاورد.
به سوی گروه ادوات حرکت می کنند. صدای آهنگران از لای درز بازماندهی چادر عارف ریخته می شود بیرون: «در باغ شهادت را نبندید... زما بیچارگان زان سونخندید...»...
