این هنرمند مجسمه‌ساز در ادامه صحبت‌هایش با ایسنا بیان می‌کند: مجسمه سازی مانند هر هنر و علم دیگری، به کسب مهارت و دانش نیاز دارد. در مجسمه سازی لازم است که هنرمند متالوژی یا شناخت مواد بداند تا بتواند موادی که برای کارش مناسب است را انتخاب کند. امروزه جوامع نیاز پیدا کرده‌اند که در فضای شهری آثار حجمی وجود داشته باشد ولی گاهی در این بین شاهد آثار بدساخت هستیم.
او درباره علت ساخت حجم بالای سردیس‌ها نسبت به سایر آثار مجسمه سازی شهری بیان کرد: این موضوع به تصمیم گیری سازمان زیباسازی در هر شهری برمی‌گردد. هر سال سازمان زیباسازی شهرهای مختلف کشور فراخوان‌هایی را صادر می‌کنند که هنرمندان مجسمه ساز هر طرح و ایده‌ای برای فضای شهری دارند، ارائه دهند؛ یعنی فضا برای هنرمندان باز است که طرح‌های خود را ارائه دهند، حال اگر محدودیتی در این طرح‌ها دیده می‌شود به کم کاری مجسمه‌سازان برمی‌گردد؛ البته ممکن است طرح‌هایی که ارائه می‌شود در هیات‌های نظارت یا انتخاب پذیرفته نشود.
همچنین از او سوال کردیم که چرا در بین آثار مجسمه‌سازی شهری، نسبت به سردیس‌ها حساسیت بیشتری وجود دارد؟ پاسخ داد: چون آثار مجسمه‌سازی شهری غیر از سردیس در سبک‌ها و تکنیک‌های مختلف اجرا می‌شود. گاهی یک اثر شهری مدرن با فضا و محتوای انتزاعی و مفهومی در حال اجرا است که اگر دفرمه شود یا شکل دیگری پیدا کند، به اساس کار ایرادی وارد نخواهد بود. چون سبک کار اینگونه است که حجمی ایجاد شود که با آن به دنبال بیان یک تفکر خاص باشیم. ولی وقتی قصد اجرای یک المان یا نماد از شخص خاصی هستیم، از آنجایی که ماهیت کار رئال است، پس انتظار می‌رود نتیجه نیز رئال باشد. به همین دلیل وقتی یک تندیس یا نیم تنه از شخصی کار می‌شود و شبیه نیست و بازخورد منفی به همراه دارد، به این دلیل است که انتظار می‌رود کار بازنمایی چهره‌ای مشخص باشد.
انتهای پیام
