از سوی دیگر، برخی از متخصصان می‌‌‌گویند این فریضه در ادیان دیگر نیز به‌‌‌صورت‌های مختلف وجود دارد. واژه‌‌‌هایی که مثلا در زبان‌‌‌های سنسکریت، یونانی و ایرلندی برای این فریضه به‌‌‌کار می‌رود، به‌‌‌معنای پرهیز از خوردن یا آشامیدن است. بنابراین، احتمال می‌دهند «روزه» فارسی نیز با «روزی» به‌‌‌معنی خوراک هم‌‌‌ریشه باشد. در زبان فارسی میانه مانوی، ترکیبی به‌‌‌معنی «پاییدن خود از خوراک، پرهیز از خوراک» به‌‌‌کار رفته است. احتمالا جزئی از این ترکیب، یعنی فعلی که معنای پاییدن دارد، حذف شده و کل معنا به یک جزء انتقال یافته است. مشابه این تحول معنایی در برخی زبان‌‌‌های دیگر نیز رخ داده است. مثلا fast انگلیسی در اصل به‌‌‌معنی «گرفتن» است و «صیام» عربی از «صوم» به‌‌‌معنای پرهیز کردن و حفظ کردن آمده است.