فرارو- فال گرفتن از آثار ادبی، از باور‌های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می‌بردند بهره‌ای از کلام حق دارند رجوع می‌شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما باقی مانده است.

تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست

دل سودازده از غصه دو نیم افتادست

چشم جادوی تو خود عین سواد سحر است

لیکن این هست که این نسخه سقیم افتادست

در خم زلف تو آن خال سیه دانی چیست

نقطه دوده که در حلقه جیم افتادست

زلف مشکین تو در گلشن فردوس عذار

چیست طاووس که در باغ نعیم افتادست

دل من در هوس روی تو‌ای مونس جان

خاک راهیست که در دست نسیم افتادست

همچو گرد این تن خاکی نتواند برخاست

از سر کوی تو زان رو که عظیم افتادست

سایه قد تو بر قالبم‌ای عیسی دم

عکس روحیست که بر عظم رمیم افتادست

آن که جز کعبه مقامش نبد از یاد لبت

بر در میکده دیدم که مقیم افتادست

حافظ گمشده را با غمت‌ای یار عزیز

اتحادیست که در عهد قدیم افتادست

شرح لغت: سودا: نام خلطی سیاه از اخلاط چهارگانه به اعتقاد پزشکان باستان و مجازاً به معنی عشق و جنون و خیال و آشفتگی حال /تصمیم: بیمار و خمارآلود و نادرست و ناصحیح /عظم: استخوان

تفسیر عرفانی:

از وقتی زلف تو به دست نسیم افتاد، دل من از غصه پاره پاره گشته. مشتاقان درگاه حضرت دوست، خواهان وصال معشوقند، اما در مقابل او ناتوان و درمانده اند. عشقی که در وجود آن‌ها نسبت به حضرت دوست جای‌گیر شده، از روی الست باقی مانده.

تعبیر غزل:

تو از یار خویش دور افتاده‌ای و جز او به هیچ نمی‌اندیشی. بدان که یار تو نیز در اندیشه‌ی توست، اما از اندیشه دیگران در هراس است، لذا از تو دوری می‌جوید.