او در ۱۷ سالگی به کلاس «ابوالحسن صبا» راه یافت و در مدت ۶ سال ردیف موسیقی را فراگرفت.  در سال ۱۳۴۱ برای ادامه تحصیلات کلاسیک خود، از طرف وزارت فرهنگ و هنر به انگلستان فرستاده شد. از دانشگاه کمبریج در زبان و ادبیات انگلیسی دانشنامه گرفت و در تمام این سال‌ها تلاش فراوانی در جهت معرفی موسیقی ایرانی و سنتور به محافل دانشگاهی انگلستان انجام داد که برنامه‌‌‌های دلپذیری از آن سال‌ها در آرشیو رادیو بی‌‌‌بی‌‌‌سی وجود دارد.   داوود گنجه‌‌‌ای از موسیقی‌دانان مطرح ایرانی گفته: «زمانی پیش استاد دوامی بودیم و آقای دوامی داشتند تصنیفی یا آوازی را می‌‌‌خواندند که استاد پایور وارد شدند. تا می‌‌‌شنوند بلافاصله قلم و کاغذ را بیرون آورده و به نت‌نویسی آن آواز یا تصنیف می‌‌‌پردازند. هر نکته تازه‌‌‌ای که درمی‌‌‌یافت را ثبت می‌کرد.» رحمت‌الله بدیعی نیز گفته: «با پایور که تمرین می‌کردیم اصلا حواسمان از بیرون پرت می‌‌‌شد. اینقدر تمرین می‌کردیم که وقت و جا برای چیز دیگری نمی‌‌‌ماند. یعنی طوری بود که وقتی سرمان را بلند می‌کردیم می‌‌‌دیدیم شب شده، یا روز شده! کار کردن با پایور واقعا سخت بود. دلچسب هم بود اما آدم نمی‌‌‌دانست روز و شب چطور می‌‌‌گذرد. یک روز به ایشان می‌‌‌گفتم: ما پولادیم که با شما کار می‌کنیم.»  پایور، در سال ۱۳۷۸ دچار عارضه سکته مغزی شد و از آن زمان تا زمان مرگ نتوانست فعالیت هنری خود را ادامه دهد.  فرامرز پایور و سرانجام در هجدهم آذرماه سال ۱۳۸۸ پس از تحمل دوران طولانی ۱۱ ساله درد و بیماری در بیمارستان‌‌‌ شهید باهنر اقدسیه تهران به علت ایست قلبی و مشکل تنفسی درگذشت.  محمد سریر، ‌‌‌آهنگساز و موسیقی‌دان ایرانی نیز گفته بود: «ما دو بار برای پایور متاسف شدیم؛ یکی خاموشی فعالیت‌های ایشان طی سال‌های گذشته که می‌توانست در این دوران آثار بسیار ارزنده‌‌‌ای را عرضه نماید و تأسف دوم از دست دادن این هنرمند بزرگ است.»