پدرش نجیبزاده و هنرمندی مشهور بود و در تبار خانوادگی آنها پیوندهای زیادی با فرانسه به چشم میخورد. دبرازا وارد مدرسه نیروی دریایی فرانسه در برست شد و در ۱۸۷۰ سالی که فارغالتحصیل شد، سوار بر یک کشتی راهی الجزایر شد؛ جایی که شاهد سرکوب خونین قیام گروه شیخ المقرانی در آن کشور بود و همین امر او را بر آن داشت تا در دوران زندگیاش فلسفه عدم خشونت را دنبال کند.
برازا برای اولینبار در ۱۸۷۲ برای یک ماموریت ضد بردهداری با کشتی راهی نزدیکی گابن شد و کشتی بعدی وی یعنی ونوس بهطور مرتب در گابن توقف داشت. در ۱۸۷۴ برازا دو سفر در داخل گابن و در بخشهای بالادست رودهای گابن و اوگوئه انجام داد. وی برای جذب کمکهای دولت فرانسه، تابعیت آن کشور را پذیرفت و از ۱۸۷۵ طی سه سال در نواحی داخلی گابن سفر کرد. برازا در بازگشت به فرانسه سخت مورد استقبال مطبوعات قرار گرفت و دولتمردان او را به مثابه ابزاری برای پیشبرد اهداف استعماریشان تشویق کردند.
دولت فرانسه دومین ماموریت را بر عهده وی گذاشت که از ۱۸۷۹ تا ۱۸۸۲ به طول انجامید و هدف از آن ورود به حوضه آبگیر رودخانه کنگو برای ممانعت از پیشروی بیشتر بلژیکیها بود. دبرازا با دنبال کردن بالادست رودخانه اوگوئه و پیش رفتن به سوی رودخانه لفینی در نهایت در ۱۸۸۰ به رودخانه کنگو رسید.
پس از آن دبرازا به ایلو ماکوکو یک پادشاه محلی افریقایی پیشنهاد داد تا سلطنت خود را تحت حمایت فرانسه درآورد. این سلطان هم که به فرصتهای تجاری علاقهمند و نیازمند حمایت برای غلبه بر رقبای خود بود، این پیشنهاد را پذیرفت.
در ۱۸۸۳ دبرازا بهعنوان فرماندار کل کنگوِ فرانسه معرفی شد؛ اما در ۱۸۹۷ به دلیل آنچه درآمدهای کم فرانسه از این مستعمره عنوان شد، از این سمت برکنار شد. وی در آخرین سفر خود به کنگو سخت بیمار شد و در نهایت در سپتامبر ۱۹۰۵ درگذشت.
