با این حال رضایی در جایگاه هنرپیشه برای پذیرش نقش‌‌‌های مختلف از انعطاف لازم برخوردار است.  حسین مهکام، کارگردان فیلم «بی‌حسی موضعی» در این‌باره می‌‌‌گوید: «حبیب رضایی دوبار به خاطر من سیگار به دست شد، یکبار سر فیلم بیست که من یکی از نویسندگانش بودم و دیگری در فیلم بی‌حسی موضعی. جالب اینکه وی به شکلی سیگار می‌کشد که کسی متوجه نمی‌شود  از سیگار متنفر است و اگر از من رنجیده از او عذرخواهی می‌کنم.» علاوه بر سلامتی، وقت‌‌‌شناسی از دیگر خصوصیات رضایی است. خود دراین‌باره گفته است: «من بچه کوچک خانواده هستم. خواهر و برادرم چند‌‌‌ برابر من آدم‌‌‌های منظم، مرتب و دقیقی هستند. زمان همیشه برای خانواده من مهم بوده است. پدر من پزشک بود و به موقع رسیدن برایش امری حیاتی بود. این بود که اصولا «زمان» برای من مقوله‌ای جدی شده است. آدم وقتی وارد فضای حرفه‌‌‌ای‌‌‌تر شود، بیشتر متوجه تاثیرات زمان روی کارش می‌شود. چون دیر رسیدن، با عجله کار کردن و بدون آمادگی جلوی دوربین قرار گرفتن به هیچ وجه کیفیت خوبی روی کار نخواهد گذاشت. بازیگری، کاری خلاقه است؛ کار اداری نیست که آدم بخواهد در عرض ۲ دقیقه پرونده‌‌‌ها را امضا کند و کارش تمام شود.» او کودکی خود را بیش از سینما، متاثر از کتاب می‌داند؛ کتاب‌های مصوری مثل مجموعه داستان‌های «تن تن» که تخیل او را به کار می‌انداختند. رضایی که برای تحصیل در رشته مدیریت بیمارستان وارد دانشگاه علوم پزشکی شده بود، در سال ۶۷ در وورک‌شاپ هنری‌ای با حضور آتیلا پسیانی شرکت کرد که همین موجب آشنایی بیشتر او با دنیای هنر شد.  رضایی درباره راهی که برای بالا رفتن از نردبان سینما طی کرده و سختی‌‌‌هایی که در این راه کشیده در مصاحبه‌‌‌ای گفته است: «راه پیچیده اى نبوده اما سختى‌هاى لذت‌بخش خودش را به قدر کافى داشته است. خوشحالم در حرفه‌اى که تمام زندگى‌ام را وقف آن کرده‌ام، وجود بى‌وجودى نبوده‌ام. خوشحالم که در سال‌ها گذشته‌اى دارم که در آن اثرى گذاشته‌ام شاید خیلى کوچک، شاید خیلى بزرگ، خوشحالم که در زمانه‌اى که قدرنشناسى ارزش شده است من هنوز با افتخار شاگردى استادانم را قدر مى‌دانم.»