صالحی گفت: در قاموس من، سکون و بی‌تحرکی جایی ندارد. برای من وقتی شعر به مرزهای خستگی و سکون می‌رسد، نقاشی آغاز می‌شود. وی افزود: برای من، شعر و نقاشی هنرهای توامان هستند. همزادانی که گاه از پی هم و گاه در تلاقی هم رخ می‌دهند. من نقاشی را و شعر را، هرگز برای نان و نام برنگزیده‌ام، بلکه به این ایمان رسیده‌ام که شعر و نقاشی مرا دعوت کرده‌اند.

صالحی درباره تازه‌ترین نقاشی خود توضیح داد: آنچه در افغانستان این روزها اتفاق می‌افتد جان و روان مرا به خود مشغول کرد. به آن شیوه‌ای که شعر، شاعر را دربرمی‌گیرد، در من رسوخ کرد. سه هفته با این نقش زندگی کردم و نتیجه آن شد که می‌بینید؛ یادگاری برای مردم و سرزمین افغانستان.