در روزهای اخیر فدراسیون فوتبال سعی کرده این اتفاق را یک اتفاق بزرگ و پیروزی دیپلماتیک بر شمرد در حالی که در عالم واقع این طور نیست.

اگر قرار به برگزاری بازی ها به صورت متمرکز بود طبیعتا ایران نمی توانست میزبان بازی‌ها شد و حال که فیفا تصمیم گرفته این دیدارها را در کشورها برگزار کند طبیعتا بازی‌های ایران هم در استادیومی برگزار می شود که از سوی فدراسیون فوتبال ایران معرفی شده است که همان استادیوم آزادی است. 

ایران از میزبانی محروم نشده است که حالا تصاحب میزبانی برای ما شور و شعف دارد. تنها دو کشور عراق و سوریه از جمع ۱۲ تیم راه یافته به دور نهایی مرحله مقدماتی آنهم به خاطر مسایل امنیتی اجازه میزبانی ندارند و دیگر کشورها در صورت احراز صلاحیت می توانند میزبان باشند.

فدراسیون فوتبال ایران بر طرف کردن نواقص استادیوم آزادی را در بوق و کرنا می کند در حالی که این ابتدایی ترین وظیفه فدراسیون فوتبال و وزارت ورزش و جوانان است که شرایط استادیوم آزادی را برای میزبانی از بازی های تیم ملی فراهم کنند.

این کار را عراقی‌ها هم انجام داده اند و استادیوم بصره آنها از هر نظر برای برگزاری بازی های تیم ملی عراق آماده است اما به خاطر مسایل داخلی از جمله مسایل امنیتی فعلا اجازه میزبانی ندارند. 

علاوه بر عزیزی خادم در روزهای اخیر به دفعات کامرانی فر سرپرست دبیر کلی فدراسیون فوتبال مصاحبه کرده و گفته فدراسیون در تلاش است میزبانی را از فیفا بگیرد و برای رسیدن به این مهم شبانه روزی تلاش می کند.

نکته جالب اینکه اصرار دارند بگویند هنوز میزبانی ایران قطعی نشده است تا با اعلام برنامه رسمی از سوی فیفا برای ما این گونه تعبیر شود که دلیل میزبانی ایران فدراسیون فوتبال بوده است!

سایت فیفا هفته ها پیش اعلام کرده است دیدار ایران با سوریه ۱۱ شهریور در استادیوم آزادی برگزار می شود و اگر فدراسیون فوتبال ایران موفق به استفاده از امتیاز میزبانی نشود شاهکار کرده است.

برگزاری بازی در استادیوم آزادی تهران یک اتفاق طبیعی و خیلی معمول است. 

فدراسیون فوتبال زمانی می تواند به خود ببالد که مشکل برگزاری بازی بین تیم های ایرانی و عربستانی در کشور بی طرف یا بلوکه شدن درآمدهای ایران نزد afc و fifa را حل کند.

راستی در گذشته مگر بازی های تیم ملی در مقدماتی جام جهانی در استادیوم آزادی برگزار نمی شد؟ آیا این چیز تازه ای است که باید به خاطر آن ذوق زده شویم؟