به گزارش خبرنگار اعزامی ایسنا به توکیو، علی داودی ملی‌پوش وزنه برداری ایران پس از کسب مدال نقره دسته فوق سنگین المپیک توکیو گفت: المپیک قرار بود پارسال برگزار شود که نشد. سال گذشته با شرایط کرونا خیلی سختی کشیدم و تنها تمرین کردم. حدود ۷، ۸ ماه تک و تنها در سالن تمرین می‌کردم و وزنه‌های سنگین می‌زدم که خیلی سخت بود. خدا را شکر می‌کنم که المپیک برگزار شد و در سن ۲۲ سالگی به مدال رسیدم. همه بزرگ های وزنه برداری فوق سنگین مدال گرفته بودند و خدا را شکر می‌کنم که من هم به این مهم دست پیدا می‌کردم.

او در پاسخ به این سوال که اگر المپیک سال گذشته برگزار می‌شد شرایط بهتری داشتی؟ بیان کرد: نه. اگر سال گذشته برگزار می‌شد مدال می‌گرفتم اما شاید با این آمادگی نمی‌توانستم شرکت کنم. در دو ضرب آماده‌تر بودم و وزنه ۲۵۰ کیلوگرم هم زده بودم اما در حرکت دوم سرم گیج رفت. می‌خواستم سریع بزنم که نشد. 

داودی بیان کرد: همه هدفم را برای مدال نقره گذاشته بودم چون طلا دست گرجستان بود اما تمام تلاشم را می‌کنم که در المپیک بعدی رنگ مدالم طلا باشد. از این که مردم شاد شده‌اند خوشحال هستم . شرایط کرونا شرایط سختی است و دوست داشتم مردم در سالن باشند اما خدا را شکر که از طریق تلویزیون ما را دیدند. 

او در مورد بازدید از سالن مسابقه قبل از آغاز رقابت‌ها گفت: قبل از اینکه بیایم استرس داشتم اما استرسم از مسابقات لیگ کمتر بود چون می‌دانستم نتیجه خوب می‌شود. سالن را هم دیدم و جو سالن و مسابقه برایم راحت بود. عملکردم خوب بود و آن وزنه ۲۴۰ هم شانسی افتاد. 

داودی در مورد عملکرد تالاخادزده که مدال طلا را به دست آورد، بیان کرد: او در این مسابقه دست نیافتنی بود. ورزش بالا و پایین دارد، ما تازه در حال صعود از قله هستیم و اگر برنامه ریزی من درست باشد سعی می‌کنم طی سال‌های آینده خودم را به او نزدیک کنم. دوست ندارم خیلی در مورد تالاخادزه صحبت کنم و دوست دارم از مدالی که گرفته‌ام خوشحال باشم. مدال نقره هم خوب است. 

این وزنه بردار مدال خود را تقدیم به مردم ایران و کادر درمان کرد و گفت: کادر درمان در این یک سال ونیم جان خود را برای مردم گذاشتند و از خیلی وقت پیش این نیت را داشتم که اگر مدال گرفتم آن را به کادر درمان تقدیم کنم. آنها واقعا مردانه پای سلامتی مردم ایستاده اند. مدالم را به کادر درمان، پرسنل بیمارستان‌ها، پزشکان و پرستاران تقدیم می‌کنم و امیدوارم که توانسته باشم برای دقایقی خوشحالشان کنم. 

او در مورد پدرو مادر خود گفت: آنها از مدال گرفتن من خیلی خوشحال می‌شوند. مادرم اصلا صحبت طلا و برنز نمی‌کرد چون می‌دانست کسی حریف تالاخادزه نمی‌شود و از طرفی کسی هم برای نقره حریف من نیست. به همین خاطر این استرس را داشتم که اگر نقره نگیرم چکار کنم. برادرم در این سالها خیلی برایم زحمت کشید و همه کارهایم با او بود. خدا را شکر که جواب زحمات خانواده‌ام را دادم. علاوه بر این خیلی‌ها پشتم بودند و کمکم کردند از جمله آقای برخواه، بیرانوند، خورشیدی، مجموعه فدراسیون، تیم پزشکی و سایر نفراتی که کمکم کردند.

انتهای پیام