رضا ساکی

در پیام تسلیت ایسنا آمده است: «درگذشت نابهنگام همکار فعال، متین و خوش‌آتیه‌مان، سرکار خانم مهشاد کریمی، در سانحه‌ واژگونی خودرو حامل خبرنگاران محیط زیست در سفر بازدید از آخرین وضعیت دریاچه‌ ارومیه، پس از سانحه‌ سقوط هواپیمای سی ۱۳۰ ارتش که دو نفر دیگر از همکاران نجیب ما را به فیض شهادت رساند، دومین حادثه‌ مرگبار برای همکاران خدوم خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) است که حین انجام ماموریت خبری رخ داده است.»
پیام را که می‌خوانم دو واژه از میان متن برجسته می‌شود و جلو رویم قرار می‌گیرد؛ یکی «خوش‌آتیه» و دیگری «خدوم».
خوش‌آتیه را چند بار می‌خوانم و سعی می‌کنم خوب در زبانم بچرخد. چقدر زیباست. دوست دارم تکرارش کنم.
خوش‌آتیه یعنی کسی که آینده خوبی دارد. یعنی آینده خوشی در انتظار اوست. یعنی آینده متعلق به اوست.
پیام تسلیت می‌خواهد بگوید ما آینده را با مهشاد کریمی ۲۵ ساله تصور می‌کردیم و او که در آستانه عروسی بود برای ما معنی امید داشت.
این جوان خوش‌آتیه - که حالا کمی به گفتن خوش‌آتیه عادت کرده‌ام و بهتر در زبانم می‌چرخد - در یک عکس با لبخندی بزرگ و زیبا ابدی شده است. 
مهشاد کریمی و ریحانه یاسینی خوش‌آتیه بودند اما خوش‌آتیه انگار ترکیب کنایی معناداری شده است در نبود آن‌ها. 
وقتی عکس او را روی میز کارش با آن گل‌های پرپر شده‌ که چند روز دیگر باید روی تور عروسی‌اش ریخته می‌شد می‌بینم، خوش‌آتیه را تهی از معنا می‌فهمم. 
برعکس، خدوم پر از معناست. در همه عمرم، چنین با واژه خدوم برخورد نکرده بودم. خدوم را اغلب درباره اهالی سیاست می‌شنویم. «مسئولان خدوم» که عبارتی از معنا تهی شده است اما حالا دیدم مهشاد کریمی را خدوم خطاب کرده‌اند و چه برازنده است. 
او و دیگر همکارانش که برخی‌شان در مسیر برگشت از تونل کانی سیب از خستگی کار در اتوبوس خوابیده بودند مصداق «بسیار خدمت‌کننده» هستند و خدوم واقعی‌اند.
سرباز معلمانی هم که امروز در تفت و در حادثه تصادف اتوبوس کشته شدند خوش‌آتیه و خدوم بودند. نرجس خانعلی‌زاده پرستار گیلانی هم خوش‌آتیه و خدوم بود.
حالا مهشاد کریمی، ریحانه یاسینی و نرجس خانعلی‌زاده و... با لبخندی بزرگ و شاد روی دیوار خانه‌ها ماندگار شده‌اند؛ دهه هفتادی‌هایی خوش‌آتیه در قاب سرنوشت.

انتهای پیام