در سال ۱۸۶۵ برزیل طی جنگ پاراگوئه به اتحادیه سه‌جانبه پیوست و پسران آنا همراه با دو برادرش به خدمت فراخوانده شدند. نری ناخشنود از این واقعیت که باید دور از مردان خانواده خود بماند، طی نامه‌ای به فرماندار باهیا پیشنهاد داد تا مراقبت از سربازان زخمی اتحادیه سه‌جانبه را در دوران درگیری برعهده بگیرد. در اواخر همان سال آنا برای نخستین بار باهیا را ترک کرد و به لشکر بهداشت ارتش پیوست که کم‌شمار و فاقد تجهیزات لازم بود. او کار خود را همراه با راهبه‌های وینسنتی در بیمارستان کورینتس آغاز کرد؛ جایی که عهده‌دار مراقبت از ۶ هزار سرباز مجروح شد. اندک زمانی بعد او در سالتو، هومیتا، کوروپایتی و آسونسیون به مصدومان رسیدگی می‌کرد.

آنا نری با استفاده از ثروت خود یک مرکز پرستاری در پایتخت پاراگوئه تاسیس کرد؛ او در این راستا از منابع مالی شخصی خود که از شوهرش به ارث برده بود استفاده می‌کرد. او تا پایان جنگ با فداکاری تمام در این مرکز خدمات پزشکی ارائه می‌داد. طی جنگ یکی از پسرانش و برادرزاده‌اش کشته شدند.

با پایان جنگ در ۱۸۷۰ آنا نری به برزیل بازگشت و از وی تقدیر به عمل آمد که از آن میان باید به دریافت نشان نقره و مدال مبارزات بشردوستانه اشاره کرد. امپراتور پدرو دوم نیز برای آنا مستمری مادام‌العمر تعیین کرد که وی از آن برای پرورش چهار یتیمی که با خود از پاراگوئه آورده بود بهره برد.

آنا نری در ۲۰ می‌۱۸۸۰ در ریودوژانیرو درگذشت. در ۱۹۲۶ بر نخستین دانشکده پرستاری برزیل نام وی نهاده شد. آنا نری اکنون یکی از شخصیت‌های کتاب قهرمانان میهن در برزیل به‌شمار می‌رود.