عصر ایران - در حالی که بسیاری آغاز دانش آیرودینامیک را به دوران ابرخودروهای مدرن نسبت میدهند، یک خودروی خانوادگی در حدود یک قرن پیش، اصول این علم را در صنعت خودروسازی پایه گذاری کرد. در اوایل دهه ۱۹۳۰ میلادی، مهندس «سر دنیستون برنی» خودرویی را طراحی کرد که با نام «برنی استریملاین» شناخته شد؛ وسیلهای با ظرفیت ۷ سرنشین که شباهت بیشتری به بدنه هواپیما داشت تا خودروهای سنتی آن زمان.
در دورانی که اکثر خودروها دارای ظاهری جعبهای و ایستاده بودند، برنی استریملاین از بدنهای روان و منحنی بهره میبرد. ویژگیهای فنی برجسته این خودرو شامل موارد زیر بود:
موتور عقب: قرارگیری پیشرانه در قسمت انتهایی خودرو جهت بهبود فضا.
کاهش ضریب پسا: طراحی متمرکز بر عبور بهتر جریان هوا و کاهش مقاومت باد.
پایداری و فضا: بهینهسازی چیدمان داخلی برای افزایش فضای مسافران و بهبود ثبات در حرکت.
نتیجه این طراحی، تولید خودرویی بود که علاوه بر ظاهر آیندهنگرانه، عملکردی فراتر از زمان خود داشت. این بنا سواری بیصداتر، بهرهوری سوخت بالاتر و کابینی جادار را ارائه میداد؛ ایدههایی که دههها بعد به جریان اصلی صنعت خودرو تبدیل شدند.
اگرچه تنها تعداد انگشتشماری از این خودرو ساخته شد، اما تأثیرات آن در طراحیهای مدرن، مدتها پیش از ظهور شبیهسازهای کامپیوتری و تونلهای باد پیشرفته، به وضوح قابل مشاهده است.
