به گزارش همشهری آنلاین، بسیار دیده و شنیدهایم که در جمعهای خانوادگی و محافل دوستانه وقتی بحث سیاسی میشود و حاضران خاطرات سالهای گذشته را مرور میکنند، ناگهان از همدیگر میپرسند راستی فلان مسئول کجاست و چهکار میکند؟ چرا این روزها اثری از او نیست و اسمی از او به میان نمیآید؟
این موضوع وقتی پرسشبرانگیزتر میشود که ما به آن شخص رأی هم داده باشیم تا در دوره یا دورههایی نمایندگی ما را در پارلمان یا همان خانه ملت بر عهده گیرد و روی صندلی قرمزرنگ نهاد قانونگذاری که این روزها سبززنگ شدهاند، بنشیند و امور ملک و ملت را سامان دهد.
حالا «علی حسینی» نماینده دوره هشتم مجلس در گفتوگویی به این موضوع پرداخته و در پاسخ به این سؤال میگوید: در طول مدت انقلاب اسلامی و جمهوری اسلامی، ما حدود ۲۲۰۰ نفر نماینده داشتهایم. از این تعداد، حدود ۴۵۰ نفر رحلت کردهاند و ۱۷۵۰ نفر باقی ماندهاند.
او ادامه میدهد: از این ۱۷۵۰ نفر، حدود ۴۰۰ نفر به هیچ عنوان بروز و ظهوری ندارند و عضو مرکز نمایندگان ادوار نیز نشدهاند. در نتیجه، حدود ۱۴۰۰ نفر باقی میمانند.
این نماینده ادوار درباره آن ۴۰۰ نفر که اشاره شد، صریحاً میگوید که عملاً خبری از آنها نیست؛ برخی گمنام شدهاند، برخی به سنین کهنسالی رسیدهاند و خانهنشین شدهاند.
حسینی ادامه میدهد: هیچ حقوق پایدار و ثابتی پس از پایان نمایندگی وجود ندارد و تنها در دورههایی تا مجلس هشتم امتیازی وجود داشت که مشابه امتیازاتی بود که برخی کارکنان در وزارتخانهها از طریق انجام مأموریتهای ویژه یا طی سنوات خدمتی دریافت میکردند.
به گفته او، ما اکنون نماینده ادواری داریم که اسنپ کار میکند؛ همین الآن نماینده ادواری داریم که از نظر معیشتی دچار مشکل است.
این نماینده سابق درباره منش و روش نمایندگان ادوار مختلف مجلس هم میگوید «همهجور آدم وجود دارد» و گفته خود را با این جمله کامل میکند که در دستگاهها و نهادهای گوناگون که بهصورت روزمره با ارباب رجوع و شهروندان سروکار دارند، میبینید که انسانهای پاک، انسانهای مخلص و فداکار و خدمتگزار زیاد هستند.
