عصر ایران؛ مسعودمجاوری - بوی این درد دل خسرو از آن باد آمد/ کاین چه بد برسرت ای ملک مه آباد آمد/ من چو از خسروام این شکوه همی یادآمد/ درودیوار درآن خانه به فریاد آمد (میرزاده عشقی)
فکرش را بکنید که یک کارگر کارخانه روزی ۸ساعت از جوانی اش را با ماهی۱۵ میلیون تومان معاوضه می کند وفرض می کنیم که مجبور نیست روزی دو تا ۴ ساعت اضافه کاری اجباری بدون مزد(بیگاری)انجام دهد.شاید کارفرمایش درکنار "سودورزی" که اقتضای منطق اقتصادی و اساسا زیست انسانی ست اندکی هم به مسائل انسانی پایبند است و خیر دنیا را در کنار باقیات آخرت می خواهد.
در چنین وضعیتی اگر این جوان یک زندگی نسبتا مستقل اقتصادی در کنار پدرو مادرش داشته باشد می خواهم بررسی کنم چقدر از چاله های زندگی اش را با این دستمزد پر خواهد کرد.
داشتن یک خودروی سورای -درحد پراید- طبیعی ترین حق این جوان است و اگر او یکسال درآمد ماهانه اش را کاملا پس انداز کند وخرج خورد و خوراکش را پدر و مادر بدهد به هیچ عنوان لباس یا کتاب نخرد و سینما نرود و سیگار نکشد و ورزش هم نکند که هزینه باشگاه و تغذیه مرتبط را بدهد و کافه نرود و کباب نخورد و... درانتهای یکسال می تواند۱۸۰ میلیون تومان پس انداز کند تا پس از اخذ ۱۰۰ میلیون تومان وام ، یک پراید تمیز ۴۵۰ میلیون تومانی با اقساط ۲۴ ماهه بخرد که۱۷۰ میلیون تومان مابه التفاوت قیمت را با بهره ۶ درصدی نمایشگاه های خودرو بمدت دوسال بپردازد- نمیدانم با توجه به نرخ دلار ، سوداقساط خرید خودرو در نمایشگاه ها چقدر نوسان داشته است- بنا را براین می گذاریم که اقساط وام ۱۰۰ میلیونی را پدرو مادر بازنشسته برای کمک به جوان بپردازند.
حسابش را بکنید که سود بدهی ۱۷۰ میلیونی جوان به نمایشگاه فقط ۱۰ میلیون و۲۰۰ هزار تومان خواهد شد که اگر اصل بدهی را هم در۲۴ ماه تقسیط کنیم به عدد۷ میلیون و۸۰ هزار تومان می رسیم یعنی اصل و فرع پولی که این کارگر باید بپردازد ۱۷ میلیون و۲۸۰ هزار تومان خواهد بود یعنی او باید روزی ۸ ساعت کار کند تا سر ماه ۲ میلیون و ۲۸۰ هزار تومان دیگر از جیب بدهد که بدهی اش را تصفیه کند.
این جوان حق ندارد مبتلا به درد دندان یا سنگ کلیه شود و ایضا حق ندارد روز مادر یک شاخه گل برای مادر زحمت کش اش بخرد او پس از تحویل سوییچ خودرو برای حداقل روزی ۴ ساعت کار در اسنپ باید برنامه بریزد تا با درنظر گرفتن ساعت اوج ترافیک (پس از اتمام ۸ساعت شیف کاری کارگر) و هر مسافر۹۰ هزار تومان کرایه که بمدت ۴۵ دقیقه در مسیر باشد و ۱۵ دقیقه هم اتلاف و استراحت و درنظر گرفتن ۱۵ درصد کمیسیون شرکت، روزی حدودا ۳۰۰هزار تومان درآمد خواهد داشت که باید ۲ میلیون و ۲۸۰ هزار تومانش را بابت الباقی قسطش کنار بگذارد ( هزینه های خود خودرو مثل بنزین و تعویض روغن و لاستیک و.. را صفر درنظر میگیریم) و سر ماه ۶ میلیون و ۷۲۰ هزار تومان تّهِ جیبش می ماند.
حالا می تواند انتخاب کند با این پول ۲۲ کیلو برنج ایرانی بخرد یا ۶ ونیم کیلو گوشت، یا ۴ ونیم کیلو آجیل شب یلدا و یا" بخشی از " هزینه شهریه دانشگاه خواهر کوچکترش را برای کمک به خانواده تقبل کند.
همه مواردی که برشمردم منوط به این است که پدرو مادر واعضای خانواده اش بیماری صعب العلاج نگیرند، برای آن خواهر دم بخت، خواستگار نیاید وخود این جوان عاشق نشود و آرزوهایش را در حد یک پراید تمیز -نه خودروی صفر - جمع و جور کند.
این شرایط فاجعه بار را چه می توان نامید؟ شما به این وضعیت می گویید زندگی؟!
اینکه یک جوان فارغ التحصیل دانشگاه با مدرک لیسانس پس از اتمام سربازی اش، افق پیش روی جوانیش را به قدر یک پراید کوچک کرده باشد تا فقط نفس بکشد درحالیکه دوره انتظار برای خرید خانه با مزد مصوب به بیش از ۱۰۰ سال رسیده است ، جز حس استیصال و ناکامی آیا حال خوشی برای آن جوان ایجاد می کند؟!
اگر کار نکند پس چه کند و اگر با این کیفیت کار کند چه سرنوشتی برای طبیعی ترین نیازها و خواسته هایش درنظر بگیرد؟خیلی بد است که هم کار کنی و هم فقیر باشی.
میان فقرو بیکاری دست و پا زدن...
میان "دو هیچ"گیر افتادن...
-------------------------------
تیتر یادداشت برگرفته از کتابی به همین اسم اثر فردریش نیچه است.
