درحالی‌که ما مشغول تولید متن و تصویر با چت‌بات‌های هوش مصنوعی هستیم، دیتاسنترهایی که این خدمات را ارائه می‌دهند، منابع سیاره ما را با سرعتی باورنکردنی می‌بلعند. یک مطالعه جدید تخمین می‌زند که هوش مصنوعی در سال ۲۰۲۵ به اندازه شهر نیویورک آلودگی کربنی ایجاد کرده و حجم آبی که مصرف کرده است، با کل آبی که مردم جهان در بطری‌های پلاستیکی می‌نوشند، برابری می‌کند.

به گزارش ورج، پژوهشگران دانشگاه آمستردام در پژوهش جدید تخمین زدند هوش مصنوعی در سال ۲۰۲۵ بین ۳۱۲.۵ تا ۷۶۴.۶ میلیارد لیتر آب مصرف کرده است. این حجم عظیم آب صرف خنک‌کردن سرورهای داغ و تولید برق در نیروگاه‌ها می‌شود.

از نظر انرژی نیز، تقاضای برق برای هوش مصنوعی در سطح جهانی به ۲۳ گیگاوات رسیده است؛ عددی که حتی از مصرف برق کل شبکه استخراج بیت‌کوین در سال ۲۰۲۴ هم فراتر رفته است. نتیجه این مصرف دیوانه‌وار انرژی، تولید سالانه ۳۲ تا ۸۰ میلیون تن کربن است که با آلایندگی کل شهر نیویورک (حدود ۵۰ میلیون تن) قابل مقایسه است.

آلودگی کربنی و مصرف انرژی هوش مصنوعی در سال ۲۰۲۵

مصرف آب در این صنعت دو منبع اصلی دارد: خنک‌سازی مستقیم و تولید غیرمستقیم برق. سرورهای قدرتمند هوش مصنوعی گرمای زیادی تولید می‌کنند و برای جلوگیری از ذوب‌شدن، به سیستم‌های خنک‌کننده آبی نیاز دارند. علاوه‌براین، نیروگاه‌های فسیلی که برق این دیتاسنترها را تأمین می‌کنند، برای خنک‌کردن توربین‌ها و تولید بخار به حجم زیادی آب نیاز دارند. پژوهشگران توضیح می‌دهند که ساخت دیتاسنترهای جدید برای هوش مصنوعی مولد باعث افزایش تقاضا برای ساخت نیروگاه‌های بیشتر شده که آنها نیز به نوبه خود آب بیشتری مصرف می‌کنند و آلودگی گلخانه‌ای را افزایش می‌دهند.

یکی از بزرگ‌ترین چالش‌های این تحقیق، نبود شفافیت از سوی شرکت‌هایی مثل گوگل، مایکروسافت و آمازون است. این شرکت‌ها معمولاً آمارهای کلی پایداری و مصرف انرژی خود را منتشر می‌کنند، اما مشخص نمی‌کنند که دقیقاً چه مقدار از این مصرف مربوط به هوش مصنوعی است. محققان مجبور شدند برای استخراج این اعداد، از روش‌های غیرمستقیم مانند تحلیل گزارش‌های مالی، کنفرانس‌های درآمدی و تخمین سخت‌افزار تولیدشده استفاده کنند. این پنهان‌کاری باعث می‌شود که هزینه واقعی زیست‌محیطی تبدیل‌شدن هوش مصنوعی به بخشی از زندگی روزمره، از دید عموم مخفی بماند.

محققان دانشگاه کالیفرنیا نیز معتقدند که برآوردهای این پژوهش حتی محافظه‌کارانه هستند، زیرا اثرات زنجیره تأمین و زباله‌های الکترونیکی در آنها لحاظ نشده است. در سراسر آمریکا که بیشترین دیتاسنترهای جهان را دارد، مخالفت‌های مردم محلی با ساخت تأسیسات جدید به دلیل نگرانی از کمبود آب و برق بالا گرفته است. حالا سؤالی که باید از خودمان بپرسیم این است: آیا رفاهی که هوش مصنوعی می‌آورد، ارزش قربانی‌کردن منابع حیاتی آب و تشدید گرمایش زمین را دارد؟

یافته‌های این پژوهش در ژورنال Patterns منتشر شده است.