احتمالاً کسانی می‌گویند آقا داری سخت میگیری! این بنده خدا که کارش این نیست، شما روزنامه‌نگار مملکت رو ببین توی شبکه‌های اجتماعی یا حتی یادداشتش هم غلط املایی داره. «راجع به» را «راجب» می‌نویسد، تفاوت دو واژه «غریب و قریب» را نمی‌داند و ...

راست می‌گویند! کار بعضی رسانه‌های رسمی از غلط‌های نگارشی و هکسره گذشته و غلط املایی مرتکب می‌شوند. این خطا ابداً پذیرفتنی نیست، کسی که کسب و کارش «کلمه» است حق ندارد غلط املایی فاحش داشته باشد. بیشتر ما با کیبورد تایپ می‌کنیم و طبیعی است گاهی انگشتمان به یک حرف برخورد کند و بعضی کلمه‌ها را اشتباه تایپ کنیم اما این با غلط املایی فرق دارد. کسی که دانشگاه رفته و املای فارسی بلند نیست هیچ توجیهی ندارد جز بی‌سوادی!

چطور ممکن است کسی سالها مدرسه رفته باشد و «عموم» را «اموم»، «خلاصه» را «خلاسه»، «تحت» را «تهت»، «غیرت» را «قیرت» و ... بنویسد! در کنار سهل‌انگاری گسترده آموزش و پرورش و تقلیل جایگاه دروسی مثل املا یکی از ریشه‌های این فاجعه به «عدم مطالعه کتاب» برمی‌گردد. وقتی کسی کتاب نمی‌خواند و صرفاً شبکه‌های اجتماعی منبعش می‌شوند که هیچ نظارت و ویراستاری بر آن نیست طبیعی است که چشم با شکل غلط واژه‌ها آشنا می‌شود و ....

- آقا! تازگی‌ها کتاب‌هایی اومده تو بازار که غلط‌های املایی باورنکردنی داره! 

من هیچ، من نگاه!