همشهری آنلاین: درحالیکه حاجیپور با انتشار یک ترانه موسوم به اعتراضی در جامعه موسیقی ایران شناخته شد، میزان ناسزاها و حملات بیرحمانه به این فعال عرصه موسیقی و خوانندهای که ۳سال پیش همین جریانی که امروز به او فحاشی میکند، مدافعش بود، چه معنایی میتواند داشته باشد؟ در این رابطه با علیرضا سپهوند، کارشناس موسیقی در برنامه تلویزیونی «پارکوی» گفتوگویی داشتیم که صحبتهای این آهنگساز و کارشناس
موسیقی را پیشرو دارید.
اپوزیسیون فحاش، درخواست مجوز رسمی را همراهی با حاکمیت میداند
بسیاری از افرادی که از شروین حاجیپور انتقاد میکنند با نفس دریافت مجوز رسمی مشکل دارند و مجوز گرفتن از جریان رسمی کشور آن هم برای خوانندهای که بعد از اجرای ترانه اعتراضی به شهرت رسیده را برنمیتابند. اساسا شهرت شروین حاجیپور نه براساس معیارهای هنری که اساسا از همین دنده سیاسی شروع شده بود.به همین دلیل افرادی که به حاجیپور فحاشی میکنند، دریافت مجوز را بهمنزله همکاری مسالمتآمیز با نهادهای فرهنگی دولتی تلقی میکنند و طبیعی هم هست که نسبت به این رویکرد برآشفته شوند.
برخاستن از دنده سیاست
از داستان حاشیههای سیاسی این ماجرا که بگذریم، از نظر من بهعنوان آهنگساز کفه ترازوی هنری این خواننده بسیار پایین است. موزیسینها در مارکت موسیقی ما در ۴ دسته طبقهبندی میشوند؛ دسته اول هنرمندان حرفهای و کسانی که سالها در عرصه موسیقی زحمت کشیدهاند و کار آکادمیک کردهاند. بخش عمدهای از این گروه در شرایط بغرنج و دشوار بهسرمیبرند؛ عموما نه مخاطب عام دارند نه از حمایت آنچنانی دولت برخوردارند.
دسته دوم سلبریتیهایی هستند که از شاخههای دیگر وارد عرصه موسیقی میشوند؛ مثل مهران مدیری که در حوزه دیگری سلبریتی شده ولی خوانندگی هم میکند و کنسرت میدهد. دسته سوم موزیسینهای عامهپسند هستند که محبوبیت عمومی دارند. اینها اغلب کنسرتگرمکن نامیده میشوند. دسته چهارم موزیسینهایی هستند که به دلایل غیرهنری به شهرت میرسند؛ هنرمندانی که به واسطه دلایل سیاسی مطرح میشوند یعنی داشته و انباشته هنری آنچنانی ندارند ولی در مقطعی با رویکردی که در پیش میگیرند به لحاظ سیاسی به شهرت میرسند و مطرح میشوند. شروین حاجیپور در این دسته قرار میگیرد. کار او بین موزیسینها چندان مورد توجه نیست، چون ایشان از لحاظ موسیقی فاکتورهای چندانی برای ارائه ندارد؛ فاکتورهایی که به لحاظ موسیقایی قابل تحلیل باشد. حتی جایزه گرمی هم نتوانست مقبولیت هنری برایش ایجاد و دستکم جایگاهی بین موزیسینهای داخلی برایش ایجاد کند.
ایراندوستی شروین حاجیپور تحسینبرانگیز است
با این همه و جدا از ویژگیها و شاخصههای هنری، رویکرد آقای حاجیپور مبنی بر حضور در کشور و دوستداشتن ایران، بسیار ارزشمند است. اینکه اعلام کرد من ایران را دوست دارم و نمیخواهم از وطنم بروم، بسیار قابل احترام است. حاجیپور با علم به اینکه بخشی از مخاطبانش در آن سوی آبها چه دیدگاهی دارند و چه واکنشهایی به اعلام و اصرار به حضور و فعالیت قانونی در ایران نشان خواهند داد، این موضع را گرفت. ضمن اینکه این خواننده بهنظر من عاقلانه رفتار کرد. مجوز گرفتن بهمعنای حمایت و حفاظت از مالکیت مادی و معنوی اثر است؛ یعنی ایشان اگر تا الان کاری را کرده، نمیتوانسته قانونا از آن دفاع کند در چارچوب موسیقی و قوانینی که وجود دارد.
